|
| |
| |
| |
Lof gaLM Der Conste Tot voldoeninge, aen de Lofbaere Const-begroetinghe; gedaen by de Vooghden vande Roem-rijcke Vrye-reden Gilde, der Weerde Dry Santinnen.
Door, de Constminnende Liefhebbers, der Hoogh-beroemde, Vrye-reden Camer, vande Al vloyende, Groyende Nymphea: Onder de bescherminge vande H. Godts Groot-moeder Anna; Binnen het Vlaenders Nineve.
Den 9. Mey 1700.
WIe can de waerde, naer haer waerde, overwegen
Der Ed'le Rym-const, tot den hoogsten top gestegen
Van alle Eer? O Const! O Reden-rycke Const
Gy hebt schier met 'tbegin der eerste tael begonst.
Wanneer t'gebruyck der spraeck d'Oudt-vaeder wierd' gegeven
In 'taerdsche Lust-hof, voegd' de Rym-const sich daer neven
Als tweede Hemel-jonst; want sprekend', wiert bekoort
Door de wel-voegentheyt van een naervolgend' woort
Het eerst' in t'eynd' gelyck, waer door sijnd' ingenomen
Met lust, heeft 't Rym in hem trap-wys wasdom becomen,
End' eyndeling bekent van wat op aerden leeft,
Soo ist nu dat sy t'steyl van all' Heyl oversweeft.
Haer Oudtheyt is gewis, terwyl al d'Oudste wercken
Uyt d'oud'ren Breyn gebroeyt de Rym-const doen aenmercken
| |
| |
Die uyt der selver lof behaelen eygen loff:
Want eer oyt t'Hoog vernuft had kennis van de Stoff
Van s'Werelts clomp, end' eer dat de scherp-sinnicheden
Der Sterren-const, t'getal, t'gen nakend' was, ontleden,
Eer de wys-giericheyt heeft naecktelyck ontdaen
Den cnoop, der onrust, van het licht der Sonn' end' Maen,
En Sterren, eer de konst der metinge, con' weten
De paeden om gewis het voor-worp af te meten,
Eer dat den snellen drift der altyd' vlugghe faem
In d'Ed'le Schilderconst d'onsterffelycken naem
Aen haer Apelles gaf, oft die voor hem con wesen
In d'oeffening der konst, eer t'konst-werck van genesen
End' heelen wierd' gepleegt, end' Eynd'ling' eer wat al
Voor seld-saem wort aenmerckt, hadd' voet in t'aerdsche dal;
De Rym-konst hadd' alreed' het siel-tuyg ingenomen,
End' het onmeetb're top van eer en rom becomen.
Soo dat ick vast geloov', dat d'Hooghst' Hoogmogend' handt
Met voordacht dese const' de eerste heeft gheplant
In t'Red'lyck Schepsel, om t'verduystert breyn te scherpen,
End' wat noch duyster was te lichter doen t'ontwerpen.
d'Onfeylbaerheid is vast; ick neem' de reden maer
Tot dees vast-stelling, wyl het bondig' is, en waer,
Dat d'oudste oude tyd hoord' in de Lent der eeuwen
De eerste Schepselen rymgalmig t'Hemel schreeuwen
Loff-singend' aen den Al: soo dat, van tydt, tot tydt
t'Hert-roovende gebiedt der Const wierd' uytgebrydt,
En staag beswangert met een hoop van deugde-straelen,
Comt zegenpraelende naer jonger tydt afdaelen,
En wordt van s'wysheyts gier aenveert, t'was Salomon;
t'Was hy die met het vocht van d'Heliconsche bron
| |
| |
Besproeyde t'G'herssendt hooft, om soo in Rym te keeren
(: Gelyck de Vaderen ons wel uytdruck'lyck leeren :)
Syn aller sangen sang end' noch en was hy niet
Den thienmael thienden, van die met een rymend' Liedt
Constminnend' uytgegalmt den loff des hooghsten songen.
Haer glans was eer in swang; t'was dees' waer door gedwongen
d'Al-oudtheyt, Roemt Apoll' als oorspronck van dees Const;
Als oft sy segghen wild' dat wanneer t'licht begonst
De selv' in t'baeren stond', dit was, dit was de reden
Dat sy als d'oudste konst by d'oude wierd' aenbeden:
Soo dat ick vast besluyt in spyt der and'ren nydt,
Dat sy geboortig is van d'eerste Scheps'len tydt.
Wat tonge can genoech haer soeticheyt op haelen
Daer med' s'haer dienaers loont elck in syn eygen taelen,
(: Doch even die noyt trotst op meerder rom noch prael
Dan in den soeten galm der Neder-duytsche tael :)
Ick segg', wie can dit doen? de geesten in de golven
Van treur-sucht door een dwang van drabbig bloedt gedolven
Ontweckt sy van t'verderff, end' dwingt haer tot haer plicht,
Sy is voor t'hert, gelijck voor d'oog het Sonnelicht.
Wanneer een geestig' Rym sijn krachten in wilt spannen,
End' aerdig d'herten streelt, de droefheyd' wordt gebannen
Als Balling' van Parnass, wiens Hemel-hooghe top
Wëerhoudt haer Pegasus, die t'hooft ten Hemel op
Het aerdryck, tracht t'ontgaen door hulpe van sijn vleug'len
Vlug-vaerdig' uytgesprydt; den hengst waer niet te teug'len
In t'voorgenomen padt, ten waer den soeten dwang
Rym-galmend' door t'gejuygh der Sang-godinnen sang
Hem snoerde vast aen d'aerd', indien men aerd' mach noemen
Parnassi Heuvel-top, die sich met recht magh roemen
| |
| |
Dat hy schier Hemel is als rustplaets van dees konst,
End' Moeder van de vreugt; die veel meer uyt de jonst
Van t'Rym hercomstig' is als uyt de gulde vaeten
Der Wyn-godt. voorts wat rom cond' oyt de deught naerlaeten
Ten waer dees konst', door hulp' van haer' onweegbaer faem,
De daedt onsterff'lyck maeckt', end' balsemde de naem
Ter onverganck'lijckheyd' der deught-befaemde Helden.
Doch (: soo my dunckt :) tis tydt dat wy de paelen stelden
Aen t'Rym-werck, wyl uw' will', end' cort gestelde maet,
Niet meer dan aenden schacht thien-mael thien reken laet
Om haer oorsproncklyckheid' Rym-constig af-te-maelen,
End' op t'wel waerd' Autaar van eerdom te doen praelen
Haer loff. Doch uwe maet (: vergeeft my :) weynich past
Om haere Clynheyts will, aen dees soo groote last:
Want wie schier eeuwiglyck van haeren loff wilt spreken
En can, self in het eynd' van tydt, geen stoff' ontbreken.
Om, wel ophaelend' haer gheboorte, des te meer
Te stellen. Rom-tuych, tot meer glans van haere eer.
Denckt ondertusschen, dat t'gen' t'oudt is in sijn luyster
Door soo veel tydts verloop in t'vast bewys wordt duyster,
En weet vast dat den loop, van dese vrughtbaer bron
Soetvloeyend' over al, verr' voor t'begin begon
Der and're Consten, t'welck ick hoepe dat by desen
(: Soo niet ten vollen :) voor t'waerschynlyckst' is bewesen
Dus Roem' haer d'oudst' ten trots van t'bitse nydt geschreeuw',
Want reDen-konste Was t'Loff-WerCk Der oUDste eeUW.
AL VLOEYENDE GROEYENDE
B.A. Speeckaert.
|
|
Auteursrechtvrij