|
| |
| |
| |
Konst-beantwoordinghe Door die vande Gilde van Rethorica binnen Duynckercke Geseyt Karsouwieren Verblijders inden tydt op de Konst-begroetinghe voorghestelt door de Bestierders vande Oud-vermaerde Vrije Reden-Gilde der Weerde Dry Santinnen, Jegens den 9. Mey, 1700.
IN Godt is myn begin; in dit oneyndigh wesen
Waer uyt dat alle goet, en gaven syn geresen;
Dien grondeloosen schat, in miltheyt, uytgestort,
Die altyt mededeelt, en noyt vermindert wort.
Soo haest als Adam was, üyt sijnen niet, verheven,
Godt heeft hem het ghebruyck, van spraeck, en tael, gegeven;
Hy leerde hem de maet, de stellingh, en't ghebruyck,
Van jeder lettergreep; hy ley den reghel uyt,
Om naem, en woorden t'saem te schicken, naer de reden,
En syn ghedacht aldus, aen andere t'ontleden.
Soo heeft den eersten Mensch, uyt Godt, de spraeck geleert,
Syn kinderen, uyt hem, die, endelijck, vermeert
In menighvulde stam, in't schrijven onervaeren,
tot beter heugenis, de woorden deden paeren,
Om aen te teeckenen, door eenigh Rym, of Liet,
Al wat'er wonderbaer, te voren, was gheschiet.
| |
| |
Dogh naer verloop van tydt, als Godt aen Adams neven
Beslooten had, in schrift, sijn reyne Wet te geven,
Dan quam de Rym-konst eerst, vol luyster, in het licht.
'tWas Moises, die ons liet het oudste schrift, en Dicht:
'tWas Moises die van Godt de kennis heeft ghekregen,
Om, met gesangh, en Rym, te melden sijnen zeghen,
t'Erhalen * sijn Ghebodt, en, door soo soete leer,
Het uytvercooren Volck te hechten, aen den Heer.
Dit hoortmen jaerelycks de waere Kerck belyden,
Doen sy, al treuren, Viert * des Salighmakers lyden.
Siet daer den Oirsprongh, vande Rym-konst: haeren lof
Geeft, aen ons onderwerp, een veele Ruymer stof.
Doorsoeckt al wat'er oyt geschiet is, in't voorleden
By alle Volckeren, hoe woest, en wildt, in zeden,
Ghy siet die wijse-konst, door gheel het aerds geslacht,
Om haere soetigheyt, en nutbaerheyt, geacht.
Haer Ampt is Leer, en Vreucht: sy onderwijst, al singen;
Sy weet, door aerdigheyt, tot in de ziel, te dringhen;
Sy matight, toeft, en weckt de tochten, van 'tgemoet.
Sy keert den haet, in min, de bitterheyt, in soet;
D'ontsteltenis, in rust, de wraeck, in medelijden;
Den aerbeyt, in gemack, de droefheyt in verblijden.
Dogh, raecken wy den lof der Rym-konst naerder aen
Wy sien haer, t'allen tijdt, gedeckt, met Lauwer-blaên.
Soo ras de Werelt wort vervult met Ingeseten
De stichters, der Gemeente, en Rycken, sijn Poëten,
De Wetten staen, in Dicht: de Godts-dienst, Zede-leer,
Den loop van Sonne, Maen, en Sterren, en, wat meer
Natuer verborgen houdt, wort in gesangh, beschreven.
De konst, op d'hooghste trap, van heerlijckheyt, verheven,
| |
| |
Aenschouwt haer yveraers vereert, met rycken loon,
Grootachtingh, prys, en lof. Den grooten Macedoon
In eenen Oorloogh, die gheel Asien doet waghen
Beyvert haeren Roem: hy vindt sijn wel-behaghen
In't Rym-werck van Homeer; hy leest het, met aendacht,
En smaeck, gheheel den dagh, hy rust'er mee by nacht.
Wat segh ick, van den Helt, die d'Eersucht van Afrijcken,
En 'tHeir, van Hanibal, voor Roomen deede strycken?
Wat segh ick, nevens dien, van Cesar, en August,
Dry Vorsten even groot, in moedt, en eerens lust,
Die, midden in een last, te swaer voor hondert Helden,
Uyt liefde, tot de konst, hun tael op maete, stelden,
En, door die drift, soo wel, als door hun kloeck beleyt,
Verheften hunnen naem, tot in d'onsterflijckheydt.
Maer 'tgen al d'Achtbaerheyt, der Rym-konst, gaet te boven,
Is, dat sy is geschickt, om eeuwigh, Godt te loven:
Daer is gheel haeren roem, dat sy tot Lof-sangh dient,
Van hem, die allen lof, en Roem, alleen verdient.
Gelyck sy quam, uyt Godt, soo gaet sy, tot hem, keeren;
Sy sproot, uyt synen geest, om sijne grootheyt t'eeren,
Sy keert, naer sijnen geest, die haer geheel besit,
Haer eynde en haer begin, behouden 'tselve wit.
Spreeckt Moises, Debora, Job, Samüel; laet hooren
Uw sangen! David speel! dat Salomon de Kooren
Van Levi, tegen een doet singen, in Godts Kerck,
Des Werelts achtste, neen, het eerste wonder-werck.
Ghy Joodsche Sinagoog, comt s'Heeren lof verbreyen,
Van Adams tyden af, tot aen de Machabeyen,
Al wat'er, tot dien end', ghebracht wiert, in het licht,
Is Rym, en Lof-gesang, en Veersen, en Gedicht.
| |
| |
Maer, wat voor schoonheyt comt, voor myn gesicht, geresen?
Sy draeght de liefd' in't oogh, de Majesteyt, in't wesen
Den Honingh, in den mondt: haer kleedingh is sneeuwit,
Haer sluyer Purper-root, waer op, in hun gelit,
De silvre Sterren, en vergulde vlammen blincken.
Stil; k'sie de Sinagoog, voor haere voeten, sincken,
t'Wyl David haer sijn, Harp met needrigheyt, aenbiet.
Leent wit ooren! Sy verheft een noyt gesongen Liet,
'tGen Hemelen, en Aerd, tot s'Alderhooghstens zegen,
Roem, Lof-sangh, heerlijckheyt, en Glory comt bewegen.
Ick ken des Heerens Kerck, en uytvercooren Bruyt,
Die d'oude, en nieuwe Wet, in haer Verbont, besluyt,
En, om haer Bruydegoms weldaeden t'openbaeren,
Gedicht, en Rym vereent, met stemmen, ende snaeren.
Soo looft sy haeren Godt; soo wort in Sions Troon,
Syn heerlijckheyt verbreyt met eenen nieuwen toon
Van Maeghden, sonder smet, gelijck aen Engellinnen:
Hier onder mengelt sigh 'tgesangh, der Dry SANTINNEN,
Die, met Prins Michael, aenvangen Godes lof;
Der Seraphijnen Heir, geheel het Saligh Hof
Erhaelen, op-gedicht, en maet, die blijde Psalmen.
Wy doen dien Hemel-klanck, op aerden wedergalmen,
En loven, met gesangh, den Heer, ons hooghste-goet;
t'WYL, brVgh, nV, WeDer, VIert, Des, heILants, WeerDIgh, bLoet.
VERBLYDT IN DEN TYDT
|
|
Auteursrechtvrij