Helikon. Jaargang 2

[p. 149]

Bekentenis van een kunstenaar

We hebben d'opgeteerde driften - hondsch vermetel
En valschlijk bovendien - op averechtsche maten,
In ijzerdraadsche beelden, ach, in super sluw en
Mathematisch gek verdraaide teekens, telkens
Dan opnieuw als farce of hoogste spanningskunst
Voor 't opgestopte oor, het beu gekeken oog
Gevoerd.

Hoe aartsvervelend!

O, laat ons lang'

En rechte gaanderijen bouwen! Laat, gekleed,
Zoo sober als voornaam, ons daar dan wandlen
Onvermoeid, en op en neer in rechte rijen. Zeker
Zal dan elke kronkel, elke knoop, en elk complex
Wel uit de ziel verdwijnen, zeker zullen dan
Gedachten, struisch en onbewimpeld, hart en geest
Bedwingen en vernieuwen!

Eindlijk waardig, vrij

Van spasmen, totems en contorsies, beelden wij
De dun gelijnde, naakt geribde visies van
Een al te cerebraal en overwijs geslacht -
En sterven eindlijk, spelend nog de glorie van
Een machtig, vroeger kunnen over diep gezonken
Oogen, op de grauwe, uitgeteerde handen.

F.J.H. Lousberg