Helikon. Jaargang 2

[p. 150]

Bekentenis van een geloovige

Als laatste wanhoop, als de dwaaste, felste, kent
Dit lang ontzenuwd hart dan nog de liefde. - Wij,
Beschaafden als proleten, o wij allen zijn
De dupe van den éénen Christus! O, Madonna,
Eeuwen, eeuwen heeft het raadselachtig gif
Der abstraheering ons de ziel doordropen, zoo,
Dat, reddeloos subliem en duchtig uitgeloogd,
Wij om geen vrouw meer vechten.

Ah, we zitten met

Voorname handen; snijden beelden, maken verzen,
Of bidden om nog edeler geweten en
Om vluchtiger verijling van den geest des vleesches. -
Wij, vermetel in de deugd als Britten bij het spel,
Wij allen toch beminnen en bezitten ééne
Vrouw, dit zonder-zonden-vleesch, zoo iedren dag
Als elk seizoen. Wij falen nimmer, deftig en
Verheven en gelubden als we zijn.

Doch soms

Toch wenden wij den droeven blik tot 't woest, het on-
Gebonden minnespel der redelooze dieren;
En peinzen dan, en leeren zoo wellicht een nieuw’
En gansch onchristene needrigheid.

F.J.H. Lousberg