Helikon. Jaargang 2

[p. 127]

Verlangen

O, om nog eenmaal naar uw bloemen-oogen
mijn blik te heffen en den wilden mond
die niet bedaren kon voor hij de zachte bogen
van uwe brauwen tot geheime koelte vond.

De dagen en de nachten worden warmer,
de menschen worden blijder op de straat,
maar mijn gedachten en mijn handen zijn nu armer
dervend uws koelen lichaams teedre toeverlaat.

Wat zal ik zeggen tot de blinde schimmen,
zacht-zingend langs de uren van den nacht
om 's menschen keerend eindeloos beminnen,

wanneer ik, slapeloos, uw fluisteringen wacht
of van uw hand het troostende beginnen
als dauw over mijn hoofd en harenvacht.

Louis de Bourbon