Helikon. Jaargang 2

[p. 124]

Avond

Dat gij ons smetteloos nu dunkt
O groote nacht,
En dat, verheven, gij ons wenkt,
En voert den geest der grootheid en
Van vrêe, wekt namenloos verblijden.

Ik wend tot u, tot u mijn hart.
Hoe klaar is thans uw teeken -
Maar ach hoe lang toch zal uw vrêe
Dit angstig hart bedaren?

Doch wijl ge smetteloos nu waart
Dees eene stond,
Zijn pijn en haat bedaard,
Dees eene stond.

F.J.H. Lousberg