Helikon. Jaargang 2

[p. 120]

Spaansche Copla's

Deze winter heeft geen anjelieren:
Die leden te ruwe schade;
Jouw gezicht blijven ze altijd sieren,
Ten teeken van Gods genade.

Dat hier, in 't gevangenisplein,
Een boompje nog op wou komen!
En in zijn schaduw, hoe klein,
Kan ik van jou liggen droomen!

Nu wou ik een booze tocht zijn
Die sluipen kon door de muren;
Dan drong ik je kamer binnen,
Om daar je slaap te begluren.

Geen sterren en geen maan,
Geen zon, geen veertig zonnen,
Maken ooit ongedaan
Dat onze liefde is begonnen.

Midden tusschen de disteltakken
Is een anjelier ontloken,
Op de plek, waar mijn geliefde
Daar een blad van heeft afgebroken.

[p. 121]

 

't Was bij het licht van de sterren

 

Dat je me 't eerst verscheen,

 

Daarom trek jij mijn denken

 

Hoog naar de sterren heen.

 

 

 

Ik zou je dood zelfs verlangen,

 

Als ik dan 't graf maar mocht zijn:

 

Zoo, in mijn armen gevangen,

 

Was je voor eeuwig mijn.

 

 

 

Hoe moet ik de siersels benijden

 

Die je naast je gezichtje hebt hangen

 

Te wieglen aan beide zijden,

 

Zacht streelende langs je wangen!

 

 

 

Wou je 't gezicht niet beveiligen,

 

En door een sluier bewaren,

 

Dan, in de kerk, zouden heiligen

 

Afkomen van hun altaren.

 

 

 

Meer dan de sterren ben jij,

 

Meer dan de maan en de zon;

 

Ik noemde zelfs God erbij,

 

Als ik dat mocht en kon.

 

 

[p. 122]

 

Met een bruin als van jouw kijkers

 

Is geen kleur te vergelijken:

 

Zoo bruin zijn alleen de spijkers

 

Waaraan Christus hing te bezwijken.

 

 

 

De zon zoo goed als de maan

 

Zie ik recht in 't gezicht -

 

Jouw oogen zie ik niet aan

 

Als je die op mij richt.

 

 

 

Jouw kijkers lijken wel roovers

 

Die zinnen op goeie kansen -

 

Je wimpers lijken de bergen

 

Waarbinnen ze zich verschansen.

 

 

 

Dieper nog zijn onze blikken

 

In elkaar geslagen,

 

Dan de struiken zich verstrikken

 

Door de moerbeihagen.

 

 

 

Met hoeveel wellust wou ik

 

Ter helle varen,

 

Als daar jouw oogevuren

 

De vlammen waren!

 

 

[p. 123]

 

Het lijkt een heerlijke droom

 

Wanneer je staat in de deur:

 

Een ruischende oranjeboom

 

Die de lucht vervult met zijn geur.

 

 

 

De straat is een tuin

 

Met meisjes als rozen,

 

En ik, als tuinier,

 

Heb de mooiste gekozen.

 

 

 

‘Een geur heb je meegenomen,

 

De zoetste geur van de Mei. -

 

Geen wonder, ik ben gekomen

 

Van de bloeiende wei’.

 

 

 

De kleinste, donkerste bloemen

 

Zijn de zoetste van geur;

 

Ik begeer de kleinste der bloemen

 

Van de donkerste kleur.

 

 

 

De liefde is een water, dat rust

 

Of dartelt en stoeit,

 

Waar d'een wel zijn dorst aan bluscht,

 

Maar d'ander zich schroeit.

 

 

 

Hendrik de Vries