Helikon. Jaargang 2

[p. 119]

Burling-eilanden.

Hun bergen, zwarter dan roet,
rijzen, naakt en gemeden
in maanbleeken hemel.
Vlak aan hun voet
blinkt het vuur op de zuiderkaap,
troosteloos, haast vergeten.

Tusschen hun klippen speelt eentonig
de zilverblauwe branding.

En wij - tien mijlen ver - glijden voorbij,
loopen zwijgend de hondewacht
en kijken.
Phosphorglanzend, kolkt schuim
zacht ruischend langs zij -
glijdt - sterft in het zog...
Boven ons sterklare nacht.

F.C.T.