Helikon. Jaargang 2

[p. 118]

Tajotoren

Trafalgar

Door bressen, gaten, veegt de wind
nu werv'lend zand;
soemt langs de steen, rukt aan een luik.
En zengend vreet de brand
der zon in 't morsch gebint.
Een mijl in 't rond geen boom, geen struik.

Verlatenheid
aan 't einde eener wereld,
vergeten wacht.
.... ginds Afrika.

Maar na elke nacht
klimt uit de woestenij
in 't Zuiden
koel,
lichtroze als verdunde wijn,
de dageraad
en overgiet en baadt
den loggen romp,
steeds weer verjongd, nieuw opgericht,
stralend in 't eerste zonnelicht.

F.C.T.