Helikon. Jaargang 2

[p. 107]

[Vier gedichten]

Zwerftocht

(Uit ‘El estudiante de Sala-
manca’ van Espronceda.)

Tusschen dompige straten
En verlaten pleinen
Die puinmuren omheinen,
Hooren ze klaaglijk
Door de nacht, soms vaaglijk
Getint met weerlicht,
Een heks verdorven
En vuige woorden
Van bezwering zingen,
Om tot opstaan te dwingen
Wie lang zijn gestorven.
Hun stappen stoorden
't Gespuis, en boorden
Zich diep verscherpend
In de eenzaamheid,
Wijl 't al ter neer ligt,
Van 't Noorden snerpend
In slaap geschreid.

[p. 108]

Rhapsodie

(naar Pérez de Ayala)

Liefde, brandfakkel, onuitbluschlijk woedend,
Hoe wijd in storm verflard aan duizend vonken -
Niet meer naar uw krankzinnig licht verbloedend
Waar heel dees aardsche strijd in 't zwart verzonken;
Liefde! Schreeuw uit ons warrelend lot
Naar het raadsel der eeuwigheid!

Deze nacht is in 't vorstelijk slot
Van Elsenör feest bereid.
Koning en koningin, op hun troon,
Zien een moordprots van kermisklanten;
Te voet blijft, uit eerbiedbetoon,
De volgstoet van hoftrawanten;
Daar is Ofelia, verstard
In de macht waar't verstand in zwicht,
En Hamlet, de dood in 't hart,
De krankzinnigheid op 't gezicht.
Hamlet rukt uit een wandpilaar
Plots de toorts die 't vertrek bescheen,
En zwaait ze met wraakmisbaar
In 't rond, als een slingersteen.

Zoo zijt gij, liefde! Woest, met walm omgeven,
Of star bedwongen tot één felle plek,
Verlicht gij 't spel van ons droefdwaze leven:
Een fakkel, in de handen van een gek.

[p. 109]

Lied

(naar Campoamor: Las dos tumbas)

In droomen zag ik mijn graf,
Ik stond op de rand, en riep
Ontzet: ‘Hoe zwart en hoe diep!’
En deinsde schielijk af;

Toen omlaag in mijns harten kloof
Zag ik neer tot op de grond
Waar geen schemer van hoop meer bestond,
Noch van liefde, noch van geloof.

Als ginds niets is dan 't ledig zwart,
En hier niets dan verdofte pijn -
Welke kuil zou de diepste zijn,
Mijn graf of mijn hart?

[p. 110]

Uit Heine's ‘Heimkehr’

Mijn hart blijft zonder vreugde
In de vroolijke voorjaarszon;
'kSta, leunend tegen de linde,
Hoog op het oud bastion.

Beneden me strekt de blauwe
Gracht van de vesting zich uit;
Een jongen zit in een bootje
Te visschen terwijl hij fluit.

Hoe vriend'lijk, hoe frisch van kleuren
Verrijzen aan de overkant
Uitspanningen, tuinen en menschen
En vee en geboomte in het land.

Dienstmeisjes hangen de wasch op
Al dansend over het gras;
Het scheprad sproeit diamanten,
Ik hoor zijn verwijderd geplas.

Naast den verweerden toren
Staat een klein schilderhuis,
Daar loopt een soldaat te schild'ren
In zijn roode soldatenbuis.

Spelenderwijs beweegt hij
Zijn van zonlicht fonk'lend geweer,
Presenteert en brengt aan den schouder -
Voor mijn part schiet hij me neer.

M. Nijhoff