Helikon. Jaargang 2

[p. 67]

Chineesche gedichten

I
OP ZIJN KALE KOP

Bij 't opstaan zuchtte ik dat mijn haar grijs werd,
En dat het uitviel bij het slapen gaan.
Mijn laatste lokken koesterde ik als kostbaarheden,
Nu zijn ze weg en ik ben opgelucht.

Ik hoef nu nimmermeer mijn haar te wasschen,
ik leg mijn kam weg, een verouderd wapen,
en, zucht elkeen bij zwoel en drukkend weer,
dan is mijn kale kop zoo heerlijk koel.

Geen zware haarknot drukt mijn achterhoofd,
ik heb koud water in een zilveren kan,
en laat het voluit op mijn hoofdhuid plassen,
zooals een nieuw door Bouddha's wet gedoopte
herleef ik door dit water op mijn schedel.

En weet waarom de priester rustbehoevend
zijn hart bevrijdt door eerst zijn hoofd te scheren.

(Po-sju-i)

[p. 68]

II
DE OUDE

In ziekte en lediggang verloopt mijn leven,
Als er geluk komt kan ik het niet genieten,
Als een gedicht wil, kan ik er niet toe komen
De inktsteen te wrijven en het penseel te voeren.
Eindelijk zwicht ik als het al te laat is,
En 't gedicht wordt slap en dood geboren.
Zelfs mijn vrienden vinden het belachelijk
Geletterden vinden het rhythme te vlak
Hofpoëten het rijm banaal of gezocht
Ik zeg het voor mij zelf op en ben er mee voldaan.
Ach: een oud kindsch man speelt nog wel eens met de poppen
Die hij terug vond in de rommelkast!

Ik houd maar liever alles voor mij zelf
De gouverneurs van Soo-chow en Peng-tse zouden
't Bewonderd hebben, maar ze zijn al dood
Nu is er niemand meer dan Juan Sjen
Maar die is ook verbannen naar Chian Lang,
Drieduizend mijlen van mij af, hij kan het niet hooren.

(Po-Sju-I)

[p. 69]

De wijze

Mijn huis is vuil, mijn kinderen talrijk krijschen.
De varkens wroeten ronkend in den hof.
Maar bergen blauw en ver verheven eischen
Mijn aandacht op, die stijgt uit stank en stof.

(Anoniem)

[p. 70]

De luiaard

Het water is als gepolijst metaal.
Karpers dommelen in het koele diep.
Ik ben een luiaard, ik schuif mijn hengel uit
En laat mijn haak afhangen in den vliet.

Een zachte wind blaast mijn snoer in een bocht.
Mijn lichaam zit te wachten bij het aas.
Mijn ziel zweeft in de verre werelden.

Lang geleden zat een witharig man
Zijn leven lang bij de Weistroom te visschen,
Niet om karpers te vangen, maar op een vorst te wachten.
Eerst op zijn zestigste ving hij Wen Wang
Die hij beraadde tot het heil der menschheid
Die is weer even ver als voorheen.

Ik heb de hoop opgegeven,
Ik aas niet op visschen of vorsten,
Geniet van 't grijze licht op 't herfstig water;
Als ik er genoeg van heb, haal ik de hengel op,
Ga naar huis wentel mij neer op bed en slaap.

(Po-Sju-I)

J. Slauerhoff