Helikon. Jaargang 2

[p. 51]

De blinde

Hij had het licht, het licht zóó liefgehad:
Het meer vroeg in den morgen parelgrijs,
De blauwe bergen en de witte beken,
Diep in de schaduw de groene kreken,
En bloemen: pelsanemoon, gentiaan en edelweiss.

Nu hóórt hij alles slechts, als achter deuren.
Nu welven zich de wenkbrauwbogen
Over een leegen nis,
En in de uitgestorven oogen
Heerscht dichte duisternis.

Soms wemelen er kleuren
Van vroegre dingen.
Maar het rad van geluk
Der herinneringen
Slaat in de duisternis
Weer stuk.

Anthonie Donker