Helikon. Jaargang 2

[p. 44]

Fatsoen

I

Er gaat van haar een mysterieus schandaal,
dat zij zich met een kerel... 't gaat bij monde
van iedereen die graag in 't ongezonde
stadsleven fantaseert een fel verhaal.

Het moet wel heerlik zijn, om in een kaal,
verbleekt vertrek, waar de gedachten kleven
aan de beslagen ruit, romanties zich te geven
heimelike gedachten bonter praal,

En daarna zedig over straat te gaan,
een tweebenig fatsoen, dat ingetogen
de wereld tovert voor verblinde ogen
lieflike schijn, om zonder mededogen
het openlike' in andren neer te slaan.

[p. 45]

II

En dèze vrouw. Wat heeft zij dan misdaan?
Heeft zij veel liefgehad? Het zij haar snel vergeven.
En veel geschreid dus? Alles staat geschreven
en is wetmatig als de loop van zon en maan.

En dan nog dit: Het klaagt zichzelve aan.

Maar zij die loerend achter ramen staan,
en van tersluikse binnenpretjes leven,
beluste tongen; hen wordt niet vergeven.

Zij worden onbarmhartig uitgedreven
en in een handomdraaien afgedaan.

Leo van Breen