Helikon. Jaargang 2

[p. 24]

Arabeske

Waar zij in 't morgenzonlicht treedt
- zoo zacht, zoo stil, zoo als een kind,
dat niets van 't eigen zijn nog weet
en zich omringd door wondren vindt -

langs struiken van magnolia,
nog in hun prillen bloesemstaat,
deint 't witsatijnen sleepgewaad
zacht ruischend als een golf naar na.

Zij ziet nog vaag een bleeke maan
en hoe de bloemen in het licht
van 't ijle morgenglanzen staan,
hun kelken nog gevouwen dicht.

En uit de rhodondendrons zwol
een vogellied van zoetheid vol,
dat teederhelle glanzing had
als van een dauwdrup op een blad.

Lang leunt z'aan 't bekken der fontein
die, roekeloos omhooggetrild,
als gouden regen zich verspilt
in marmerkoelte van 't bassin.

Dan lokt haar schaduw van het bosch
op fulpenzacht en veerend mos
en doolt zij heen langs tronk en stam
als dwaalde daar een zilvervlam.

Johan de Molenaar