Een hantboecxken inhoudende den heelen Psalter des H. propheete Dauid
(1565)–Anoniem Hantboecxken inhoudende den heelen Psalter des H. propheete Dauid, Een–
AuteursrechtvrijOp de wijse vanden eersten Psalm. Oft op den naevolgenden thoon. En waer Godt niet met ons nu ter tijt,
Soo soude Israhel segghen:
En waer Godt niet met ons nu ter tijt,
Verslaghen souden wy ons hebben:
Wy die so een arm, cleyn hoopken zijn,
| |
[Folio 165v]
| |
 Veracht van so veel menschen fijn,
Die hun al teghen ons setten.
Op ons is so vergramd haeren sin,
En Godt dat hadde toe ghegheuen:
So hadden sy ons verslonden hin,
Met het gheel lichaem, en leuen:
Wy waren glijck die in een vloedt verdrinckt,
Glijck die in dwater te gronde sinckt,
En par fortz hem doet wech swemmen.
Maer Godt sy gheloeft die niet toe en liet,
Dat hun tanden ons hadden ghenomen,
Glijck eenen Voghel den strick ontuliecht,
Also ist oock ons Siel ontcomen,
Den strick is ontween, en wy zijn vry,
Den naem des Heeren die stae ons by,
Des Godts Hemels en deerde.
Eer sy den Vader en den Son. etcetera. 1.
| |
[Folio 166r]
| |
 En Godt de Heer niet by ons en half,
Als onse vyanden toben:
En hy tot onse saeck niet en valt,
In den Hemel hooch daer boven:
En hy Israels beschermer niet is,
En selfs niet en breeckt der vyanden list,
Soo ist met ons verloren.
Wat smenschen cracht ende vernuft doet,
Dat en soud ons met rechtz niet verschrecken,
Want hy sidt hooch inden Hemel goet,
Die hun raet wel sal ontdecken,
Als zijt op het looselijcx grijpen aen,
So gaet doch Godt een andere baen,
Het staet al in synen handen.
| |
[Folio 166v]
| |
Sy rasen seer, en commen ons aen,
Al oft sy ons wouden op eeten:
Om te dooden al hun begheerten saen,
Want Godt is by hun vergeeten,
Ginck de Zee baren seer grouwelijck slaen,
Nae dlijff en dleuen sy ons alsoo staen,
Maer Godt sal hem dat laeten ontfermen.
Sy stellen ons ghelijck Ketters nae,
En nae ons bloet staen hun ghedachten:
Noch beroemen sy hun voor Christenen frae,
Die Godt alleene groot achten:
Och Godt uwen dieren name fyn,
Die moet hunder schalckheyt decksel syn,
Ghy sult noch eens ontwaken.
Sy doen hun caken op soo wijdt,
Al wouden sy ons opslucken:
Maer Godt die sy gheloeft alle tijdt,
Het en sal hun niet ghelucken:
Want hy sal hun banden breken seer,
En te niet doen all hun valsche leer,
Sy en sullens Godt oock niet weeren.
Och Heer God hoe rijcklijck vertroost ghi,
Die teenemale syn verlaten,
U gnadighe duere staet open tallen tijd,
Maer tvernuft en can dat niet vaeten,
Want het spreeckt: het is nu al verlorn:
So doch dat cruys heeft nieu herborn,
Die uwe hulpe verbeyden.
Die vyanden die zijn al in u handt,
| |
[Folio 167r]
| |
Daer toe alle hun ghepeysen:
Hun aenslach die is u oock wel bekandt,
Maeckt dat wy van u niet en deysen.
Tvernuft teghen tghelooue vecht,
Twilt niet op toecomende btrouwen slecht,
Aldaer ghy selffs sult troosten.
Den Hemel, ende oock die Eerde,
Die hebt ghy ghefondeert Heere:
U licht dat laet ons clear werden,
Dwelck ons thert ontsteeckt seere,
In rechte liefdde ws ghelooffs syn:
Laet ons tot in deynde standthaftich syn,
En laet de wereldt altijts morren.
Eer sy den Vader, en den Son. etcetera. 1.
|
|