|
| |
Psalm XXV. Ad te Domine leuaui.
Is een schoon ghebet, dat ons God regieren, leyden, onse sonden vergheuen, troosten, ende ons verlossen wille.
| |
Op de wijse, van den XIIII. Psalm. Oft op den naeuolghende thoon.
Aen alle menschen heb ick verzaecht,
Maer tot u mijn Siel opgheheuen:
Heer Godt op u heb ickt ghewaecht,
Daerom onderhoudt mijn leuen:
Allen mynen toeulucht sedt ick op u,
| |
| |
Laet my niet ter schanden worden nu,
Op dat hem mijn vyandt niet verblijde.
Daer en salder niet een beschaemt blyuen staen,
Van die ghen die op u betrouwen:
Door uwe handt sy seker gaen,
Den coop sal hun niet berouwen:
Versmayt moeten die alle zijn,
Die leedt aendoen den Armen dijn,
Sonder recht, oft eenig oorsake.
Toont my den wech der rechtuaerdicheyt,
Uwen padt wilt my doch leeren:
En leydt my oock in uwe waerheyt,
Want ghy zijt mijn Godt en Heere:
Mijn salicheyt, troost, hulpe, en raet,
Aen u mijns Sielens behaghen staet,
Op u voecht sy tallen tijde.
Laet u, O mijn Godt ter herten gaen,
En wilt doch daer aen ghedencken,
Hoe dat al de ghene met u staen,
Die ghy u ghenade gaet schencken:
En die eewlijck van u vercorn zijn,
En die ghy bewaert in uwen raet fijn,
Daer door dat sy salich worden.
| |
| |
En die sonden van mijne Jonckheyt,
Noch oock alle mijne sonden,
Ghedenckt die niet, want sy zijn my leydt,
Maer door u ghenade terstonde,
Wilt u doch ontfermen ouer my,
En van alle sonden my maken vry,
En dat om u goetheyt wille.
De Heer is goet, oprecht, en soet,
Al den ghenen, die aen hem hanghen:
En oft op den wech slipperden hun voet,
Noch salt hyse blijdlijck ontfanghen:
En hun leeren den wille zijn,
En schrijuen die in hun herte fijn,
Nae zijn seer goet behaghen.
Des Heeren weghen zijn vast gebouwt,
Op de waerheyt, en gnade goede:
Den zijnen by sijne beloften houdt,
En hy wiltse daer toe behoeden:
Die daer vraghen nae de woorden zijn,
En gloouen wat hy daer in beloeft fijn,
Ghelijck ons verclaert de schriftuere.
Om uwen naem mijn Godt en Heer,
Ontfermt u mijnder sonden:
Want sy wassen, en meedren seer,
En verschricken my tallen stonden:
Daerom leert my uwen wedt allen dach,
Op dat ick den wech verkiesen mach,
| |
| |
Soo wie dat inde Godts vreese leeft,
Die sal Godts goeden eruen:
Wie in tgheloof zijn woorden ghoor gheeft,
Die en sullen niet verderuen:
Want de Heer is hun verborgnen schilt,
Sijn secreten hun laten weten wilt,
Die nae synen wille leuen.
Mijn ooghen die zijn altijts tot dy,
Ghekeert o Godt mijn Heere:
Op dat ghy my wt het nedt helpt vrij,
Van die soo my verachten seere:
Ontfermt u mijns, en siet my aen,
Want ick ben arm, en van alleman,
Soo teenemael seer verlaten.
Mijns herten ancxt die heeft my versmacht,
Daerom coemt en troost my weder:
Aensiet dat ick soo seer ben veracht,
En lig in catijuicheyt ter neder:
Daerom vergheeft de sonden mijn,
En siet, hoe veel datter vyanden zijn,
Die my sonder oorsaeck veruolghen.
Beschudt mijn Siel, en verlost my,
Laet my niet in den doot comen:
Mynen troost sedt ick alleen op dy,
Dies verblijden hun de vroomen:
Soo comt dan haest, en helpt ons oop,
Uwen armen Israelschen hoop,
| |
| |
Godt Vader, Soon, en heylighen Geest,
Dien willen wy eewelijck prijsen:
Sijn weldaden beroemen aldermeest,
Die hy ons laet bewijsen:
En die ons op daerd ghenoech gheeft,
Door hem de Siel eewlijck vruechde heeft,
Dien singhen wy alleluya.
Eer sy den Vader en den Soon. etcetera. 1.
| |
Een ander Compositie wtgheleyt, van den selftsen Psalm, doch gaende op den voorgaenden thoon.
TOt u Heer mijn Siele haer verheft,
Laet my niet ghescheynt werden:
Al ist dat mijn vyandt my beuecht,
En verblijdt hem hier op eerden:
Op u soo wil ick noch hopen altijt,
Want die niet ghescheynt en werden eewlijck,
Die u pacientich verbeyden.
Daerom Heer wijst my doch uwe baen,
Leert my in uwe waerheyt gaen,
Dat door my die niet en word versweghen:
Want ghy zijt de Salichmaker mijn,
Dies daghelijcx verbeyde ick dijn,
Want ghy mijn Godt bermhertich bist,
Wilt aen u goetheyt ghedincken:
| |
| |
Die voor dbeghin der werelt is,
Wilt doch mijn sonden versincken:
Daer toe de sonden, van mijnder ionckheyt,
Die keert van my, door u goetheyt,
En wilt doch mijns ontfermen.
De Heer is soo wtnemende goet,
Dat hy den sondaer wilt leeren:
Hier op synen wech, saecht met zijn roed,
Hy leydt recht die Allendighen:
En leert gaen, die saechtmoedighen,
Sijn weghen zijn enckle bermherticheyt,
Den ghenen die onderhouden:
Sijn verbondt in rechter waerheyt,
En in hun hert dat behouden:
Want soo wie dat Godt voor ooghen heeft,
Dien sal hy wijsen soo lang als hy leeft,
Sijn Siel sal woonen in het landt,
En tsal synen Zade blijuen:
Want u verbondt dat is hem bekandt,
Dat en laet hem niet verdrijuen:
Daerom mijn ooghen sullen sien oop,
Dat mijn voet heb tuwaerts synen loop,
Wt het nedt sult ghy my trecken.
Daerom mijn Godt u tot my weyndt,
En laet u Heer ontfermen:
| |
| |
Dat ick ben Eenich, en ellendt,
Daerom helpt wt my Armen:
Want mijnder herten ancxt is groot,
Dien gheeft my soo menighen harden stoot,
Dat icker af mocht versincken.
Daer toe zijn mijn vyanden soo veel,
Die my wt vermetentheyt haten:
Hun haet, en nijdt, soo groot is gheel,
Dat sy my niet met vreden en laten:
Daerom bewaert de Siele mijn,
Want altijts ick u betrouwe fijn,
Op dat ick niet worde ter schanden.
Nae dien dat my donnoosle aenhanckt,
Soo wil ick tot u vlieden:
Den Godts vreesenden oock seer verlanckt,
Met alle den vroomen lieden:
Dat ghy sult verlossen: O Heer Godt,
Israel wt allen synen noodt,
Door Jhesum Christum, Amen.
|
|
Auteursrechtvrij
