Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Wel Sterven is Zaligh.

CArius Julius door den Keyzer Cajus ter Doot veroordeelt, om dat hy hem met eenighe woorden had geoffenseert, bleef soo volstandig in sijn woorden, dat men hem op sijn leste hoorde seggen: Ick ben geen Loogenaer, het geldt niet den Seggher, maer den quaet-doender. Die de huydighe Weerelt beleven, weten wel, dat men

[p. 152]

Luyden van een quaet leven, en van een quaede Beurs en af-geschroeyde Conscientie niet veel toornen en mach, speçialijck, als sy in eenig ghesach sijn, verspeelen sy haer gelt, hebben sy geen Vrienden, betalen sy qualijck, en sonder inkomen, speelen zy den Groot-meester van Pruyssen, zy worden by yder gehaet: Want de Zeeuze Nederlanders seggen als noch: Die niet en windt, en niet en spint, oock niet en vint, en over al als groothans wil praelen: Hoe sal die Man zijn schult betalen? Een sodanige Kalis stervende, begeerde dat men op sijn Graf-plaets mocht stellen de volgende woorden:

Mijn dagen noch te kort, die my noyt en verveelden,
En die my behaegden als ick dronck, song of speelden,
Sijn nu ten eynde: En of my is gefaelt
Dat ick meengh niet hebbe betaelt:
Sy moeten na mijn doot hun dit niet laten verveelen,
Dat ick in mijn Leven gheen Banckeroet en wilde speelen.

Adrianus den Keyzer dede dit op zijn Graf stellen:

Animula, vagula, blandula,
Hospes. comesque corporis,
Luae nunc abibis in locis,
Pallidula, rigida undula,
Nec ut soles dabis jocos?

[p. 153]

Een Scherp-rechter in Duytslandt een Dief sullende ophanghen, klaeghden dat de Galgh te broos was: De Heeren seyden: Het raeckten hem niet, hy had zijn Ampt te volvoeren: Als hy nu mette dief op de Galg quam, vielen sy beyde van boven neder: Waer op den Scherprechter half gestoort, seyde: Das ist mir tagen nicht geburet: En seyde den Dief: Mijn van al mijn Leven oock niet.