Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Alles kan tot leeringe strecken.

COningh Alphonsus hoorden eens de pleydoye van een Advocaet aen, die om sijn reden staende te houden, datte Menschen seer vals en ongestadig in die tijt waren, prees daer en tegens de eygenchappen der Dieren, datte Duyfkens so reyn en suyver van leven waeren, de Raven selfs met haer gemeen hebbende, dat die haer Egade verlooren hadden, als waerlijcke Weduwen in treuren haer leven voorts versleeten: Datte Wormen en Slanghen sonder te sien, soo voorsichtigh waren op de minste Reuck en Gevoel van de Aerde te ontwijcken, 't gheen haer schaedelijck mochte zijn: Hoe getrou de Honden selfs voor de Menschen waeckten: De Swa-

[p. 144]

nen wat een afbeeltzel van Godtvrucht sy in al haer doen betoonde: De Honingbyen hoe geschickt in ordening sy de Menschen een perfecte Regeering aenwesen: Soo antwoorde Alphonsus daer op: Het sy dattet dese Dieren in de Nature hebben, ofte dattet Godt haer alsoo belieft heeft die te geven, voorwaer sy beschaemen in alle dese dinghen het Menschelijck Geslacht, dat van deze die men Beesten noemt, selfs de redelijcke, die men Menschen heet, wel mogen ter Schoole gaen, en sigh schamen deugden van d' onredelijcke Schepzelen te moeten leeren.