Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Dus leeft men na de Doot.

HEt was Epictetus, die seyde: Dattet beter te versorghen was de noodicheyt der Ziele, als die van 't Lichaem: Als zijnde den wegh van wel te leven, en oock soo te sterven. Arschimes siende dat veele soo veel swaricheyt op hun Doot-bed maeckten; seyde: De Doot en is so verschrickelijck niet, dan alleen om dat hy geen verwinner en heeft: Schoon het selfs niet geacht wort datte rechtvaerdige selfs daer voor bevreest zijn: Een Vliegjen, een Mugh, als het kan ontvlien de doot, waer om? Om dat sy daer mede als verwonnen, haer selfs ten eynde beoogen. Seker Oudt-vader seyde: Om Christi wille late ick wel dit leven, maer sterven en wil ick noyt. Een Heyden onder die van d' Atheners, wat lichtvaerdich in de Speelen sijn leven waghende, seyde: Hoe soud' ick

[p. 109]

vreesen te sterven, dewijl ick na mijn doot eerst sal beginnen te leven. Mevius van Antonius gevangen, en gevraegt wat sekerheyt hy nu had, seyde: Segt dat ick sterven moet, want de doot sal my toch so quaet niet wesen, als u het leven. Ignatius den Martelaer, door de Heydenen veroordeelt om door wilde Beesten verscheurt te worden, seyde: Ick en sorgh niet over de maniere van mijn sterven, als ick maer Godes zy, noch de Tanden der Beesten, noch de Vyandschap mijner veroordeelaers en sullen my uyt sijne Mogentheyt niet rucken: Ick mach haer een spijze zijn, maer Christus is de mijne: En op dien staet mijn vertrouwen.