Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Swijgen is Wijsheyt, baert gerustheyt, en doet veel weten.

ZOlon onder een Drinck-mael swijgende, vraegde Periander hem, of hy sulckx dede

[p. 102]

om de ydelheydt der Woorden, of om de uytvloeyende sottigheyt: Zolon voegde daer op: Het is geen Sot mogelijck op een Mael-tijt stil te swijgen. Doch indien yemant spreeckt, leert de reden, dat de andere soo langh toe-hooren: Hoewel hy wel wist datte Droncke luy en Kinderen geern veel snapten, en secreten openbaerden: Chilon antwoorde hier op seer wel, als men hem vraegde wat toch voor een lang-tong 't alderswaerste was? Dat sulckx ware het swijgen van secrete saken: Want hoewel niet geruster dan het swijghen was, echter was de Tongh tot sulckx als met Vleugelen aen-gedaen, achtende naeulijckx in tijts te sullen komen, om te klappen: En Diogenes hoorende een Leerling sich beroemen van sijne dapperheydt in de Philosophie, seyde: O! gy ellendige waen-wijse, gaet van hier, 't geen voor het beste, sijnde het redelijck swijgen, in de Philosophie wert geacht, en observert gy niet: 't Is voorsichtig selfs dat men swijght, op een saecke die niet beantwoordens waerdig is. Als hy een ander van sijn Leerlingen op sijn vragen sag swijgen, seyde Diogenes: Meynt gy niet datje die Knecht bent, die op sijn tijt weet te spreken, en oock te swijgen. Cleanthes siende een ander als stom, vraegde: Wat swijgt gy? Heraclitus gevraegt, waer om swijgt gy? Seyde: Om dat wy niet alleen, maer wy saemen souden spreken. Demosthenes op een

[p. 103]

Maeltijt hoorende een Jongman veel vertellen, seyde:Waer om hebt gy soo wel geen swijgen als klappen gheleert? Aerdigh antwoorden hy als men yemant verweet dat hy een stinckenden Mont had: 't Is waer seyde Domosthenes, want veele secreten die niet uyt mogen, laet ick daer verrotten. Theocritus van een pratert gevraegt waer hy Morgen soude wesen, daer seyde Theocritus, daer ick u niet sien en sal.