Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Alle Wandelaers nemen geen eenen wegh.

DIonysius belachte Aristippus, om dat hy in Sicilien ghekomen was om wat te leeren, daer hy in sijn Vaderlandt Socrates had, die hy verliet: Willende betuyghen, dat, wat hy had wilde hy verliesen, en wat hy niet en had, nemen: Men voegt'er by, dat Dionysius daer op oock geseydt soude hebben: Als ick voor my Wijsheyd van noode had, ick gingh tot Socrates: Maer indien ick gelt van doen hadde, ick quam tot Aristippus. Eenige nieuwe van de reys gekomen, beklaegden hun verlooren gelt en tijt; seggende niets van aenmercking geprofiteert te hebben: Socrates beantwoorde haer: Gy slacht de geen die door lange Reysen Wijsheyt soeckt; en Horatius lacht dese aldus uyt: Caelem non animum mutant, qui trans mare currunt.

[p. 70]

Democritus afgevraegt, wat het reysen leerde? Het verganckelijck leven seyde hy. Eenighe dat subject niet aensiende, en van Lant tot Lant reysende, noemden de Aerde haer Vaderlandt, en haer selfs Burghers van de Weerelt. Tegae van Sparta te Lacedomien komende, wierde als geckende toegevoegt: Waer om hy niet by sijn Spartaners en bleef? Tegae een goet Philosoop zijnde, seyde: Om dat de Doctoren niet by de gesonde maer by de Krancken van nooden zijn.