Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Slechten lof der Griecken.

ARistoteles van yemant gevraegt waer om die van Athenen nu so onbedagt waren? antwoorden: Om datze in de Philosophy diverze mael waren Banckeroet gespeelt: Te kennen gevende, datse een volk waren van seer ondanckbaer gemoet; Die haer eygen Philosophen hadden uytgebannen, en de verstandigste geaffronteert, ook schuldig zijnde aen de doot van Socrates: Den President die desen wijsen Man had verwesen, most uyt Griecken vluchten, en elders komende, wiert hem gevraegt, wat de Athenenzers

[p. 60]

waeren? Hy seyde: 't Is daer maer tamelijck fraey, want daer groeyt Peer op Peer, en Vijgh op Vijgh, die als dan op malkander versterven: Also aenroerende, datte Atheners waren schelders, wreede en onburgerlicke Menschen. Daer over oock Aristoteles wel antwoorde, toen hem gevraegt wiert, wat den Mensch alder-eerst vergat: Dattet de weldaet was, en selfs de genade van den Hemel: Besluytende, datte Menschen luttel van malkander souden houden, indien sy niet door een wonderlijcken schaeckel van Gode hier op Aerden door eyghen Intrest aen malkanderen waren gebonden.