Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

So veel Menschen, so veel Sinnen.

EEn soet-aerdigh Student, om reden verswegen, was genoeglijck; en wetende, dat alles wat hoog stont, veel gevaers had, wou noit in de Schoolen op de hooghe Bancken sitten, maer op dat hy niet laeger vallen sou, sat neder op de bloote Aerde; en antwoorde aen den vragers daer op: Tutia in terris locus est, quam sedibus altis. Sijn dranck was niet dan Bier, een groote rarieteyt onder de Studenten, selfs die van de

[p. 25]

Theologye: En over een kleyn Glaesje als hy in geselschap was, sat hy wel twee uren: Dan om dat hy sach datte Wijn soo even dapper van elck ingeworpen wiert, seyde: My dunckt Cerevisiam sentè, vinamque infunde repentè: Selfs bestraft wordende, seyde: Ego sum ita a-sue factus. Hoorende yemand op de Lier speelen, sprack: Multum deliro, si quique placere requiro. Hy geloofde na Phisionomine, datte Vos een goet Beest most zijn, want seyde hy, men siet het den Karel wel aen de Staert, volghens 't vers: Principium lauda, quod consequitur bona cauda. Men vrijden hem om een Testament te maecken: Wel aen seyde hy, laten de getuygen hier komen, en seggen hoe sy 't hebben willen. Hy sprack noyt, of hy keerde sich eerst teghen 't zuyden, om dat hy gelesen had: Adversus Solem ne loquitur. Als hy eens uytleggen sou uyt Terentius, seyde hy onnosel: Ego in Portu navigo: Jck vare in Portugal: En op, in jus eamus: Wy willen goe cier gaen maecken. Een sijner berispers wierp hy eens een hant vol Honing in d' oogen, en seyde: Objurgationi alique dulce admisce. Hy expliceerden eens Pastor Coridon, den Harder Coridon, ardebat, brande, Alexin, een Haringh, formosum, voor den Oven: Waer mede oorsaeck tot lachen wierde gegeven.