Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

't Recht lijt geen onrecht.

ЕЕn onervaren voor seker Raedthuys siende het Beelt van de Iustitia geblint, vraegden, of sulcks gedaen was om te toonen de blintheyd van de Rechters in die plaets? of dat sommige in plaets van grondelyck sich van alle Questien te informeren, in de Rechtbancken sliepen, en met Vergas op 't eynd van de Pleydoye ontwakende, noch half blindeling riepen: Na de Galge, na de Galge? Hy wierde beantwoort, Dat de geblinde Iustitie een bewijs was van geen Persoonen aеп te sien, en dat men yder buyten gunst en ongunst ware gehouden Iustitie te doen. Daer om seyde Democritus seer wel: Hy die gestelt is om een anders sake te oordeelen, moet haestigh verstaen en traechlijck het Vonnis strijcken. Alexander op den Richt-stoel

[p. 181]

sittende, leyde zijn hant op d'eene Oor. Als zekere Voorspraeck een ander quam beschuldigen: seggende: Audite alteram partam, Het ander Oor moet blijven voor den Ontschuldiger. Voegende daer toe: Wil ick recht van een ander, ick begin en doe het zelver eerst. Philippus van een out Wijs gemoeyt recht te doen over eenighe ghedroomde Visevaseryen, seyde geckende, indien ghy onbenoecht bent, appelleert: Zy vraeghde tot wien, hy antwoorde: Van uwe eygen Dromen, tot my Philippum de waeckende. Antiphon seyde, Indien 'er Sonde in 't Vonnissen is, het sy den schuldige vrij te spreecken, ofte, den ontstchuldighen te verdoemen: Het eersten is wel een mis-greep, maer het tweede een grove sonde. Antoninus siende het beleyd van de Recht-saken, seyde: De gemeene lieden hebben hier op Aerden hunne Rechters, maer de Prinçen hebben niemand als Godt in den Hemel.