Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

[p. 155]

Niet het zeggen, maer het zijn, is waerheyt.

ALs Chilo Spartanus een groot-spreecker hoorde roemen, dat hy geen Vijanden en hadde: Toen voechden hy daer op, Wel Саmeraet hebt ghy wel Vrienden? Vijanden komen door afgunst, maer Vrienden door inghestorte eygenschap van deugden. Den andere stont versteldt‚ оm dat hy begost te erinneren, dat die geen Vrienden wist aen te wijsen, nootsakelijck om de smalle middel-wech, most Vyanden hebben.