te stoppen: Want als Coning Canutus op sekere tijdt te Zuyd-hampton was, beval hy dat men zijne Coninglijcke Stoel soude setten aen den Oever als de zee in zijn vloeijen was: Hier op gingh hy sitten, seggende in tegenwoordigheyt zijner om-staenders: Jck gebiede u ghy Element des waters, dat gy nimmermeer genaeckt mijne Lantpalen, of my, of mijne Tabbarrt dien ick aen hebbe. Maer de zee na haer gewoonte voort-klimmende, raeckten eerst zijne voeten, daer na wierden zijn knien bedeckt, en als hy sach dattet noch hooger wilde worden, sprongh hy op, en seyde in presentie van alle die om hem waren: Laet de Inwoonders der Weerelt weten, dat swack en ydel is de macht harer Koningen, en dat niemant waerdigh is den naeme van Coningh, dan de geen die Hemel, Aert en Zee behout in zijn bedwang. Men segt dat hy zedert dese ervaringe noyt zijn Coninglijcke Croon op 'tHooft heeft gheset: Maer die op geoffert aen zijnen Heylant Jesus Christus.