Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Isocrat. Imprudentes homines bonum manibus

Tenentes non agnoscunt antequaem amittant.

EEn voornaem Koopman tot Antwerpen na dat hy geweldigh gekoopmanschapt hadde, bevont sich op 't einde ten achteren: Sulcks dat hy syn Goethebbers die hem daghelicks quamen maenen, niet langher en wist uit te stellen, waer door hy buiten geloof en hoopeloos gheworden sijnde, vermidts hy gheen herstellen aen syn verloop en sach, soo bedacht hy hem, en nam voor den geenen plaets te maken die gheluckigher als hy waren: Doch alvoor hy dus syn Vaderlandt gesint was te verlaten, so noden hy al syn Goethebbers tot zijnen huise, die hy daer magnificq en seer wel tracteerden: Als nu 't laetste gerecht op Tafel quam, seide hy: Mijn Heeren maeckt

[p. 35]

u vrolick, dit is 't al dat ghy hebben sult. Dese woorden meinden sy dienden tot de tegenwoordighe Maeltijt, maer hy den naesten morgen niet als 't beddestroo voor hun latende, dede hun den eigen uitlech zijner gesproken woorden, die den Goethebbers het bancket van lachen tot hun genooten Maeltijt toe-voegden.