't Haeghse lapmantje, met het Amsterdamse vodde-wijfje

Vryagie tusschen Polines en Casandre,

Stem: Trommen en Trompetten.

P.

ACh Casandere uytverkooren,
Zedenrijke zoete maagd,
Segt my toch wat u mishaagd,
Waarom gy my niet zoud verhooren;
Of hebt gy mijn dood gezwooren,
Dat gy my dus plaagd?

C.

Vriend Polines ’t is ‘er geen reden
Dat gy dus mijn minne beklaagd;
Om dat ik niet, terwyl gy ’t vraagd,
My aan u straks verbind’ met Eden:
Denkt dat Maagdens minsaamheden
Dient door tijd bejaagt.

[p. 54]

 

 

P.

 

‘t Is wel waar, O schoon Casandre,

 

Maar hoe dikwils is het geschied,

 

Dat door de tijd de Min tot niet

 

Liep, en de liefde ging verandere:

 

Hooger staat doet slechter wandere,

 

Soo men dikmaals siet.

 

C.

 

Meent gy dan, indien ‘er mijn sinnen

 

Waren geleyd uyt liefde soet,

 

Dat ik om hooge Staat of goed

 

Wederom sou een ander minnen?

 

Neen Polines ‘k draag hier binnen

 

Een opregt gemoed.

 

 

 

P.

 

Segt Casandere lief mijn waarde,

 

Waar was oyt een Minnaar goed,

 

Die niet wensten om met spoed

 

Door Echte Trouw op deser aarde

 

Vast te zijn als een gepaarde,

 

Lief Casandere zoet?

 

 

 

C.

 

Ik beken, maar ’t haastige minne

 

Siet men dat schielik weer vergaat;

 

Dus eer men liefde leggen gaat,

 

Moet men met Vrinde raad beginnen,

 

En door kragt van ziel en sinnen

 

Nemen vast beraad.

 

 

 

P.

 

U discoursen en waardige reden

 

Zijnder op eer en deugd gegrond;

 

Maar overdenkt de tijd en stond

 

Als ik tot u gedienstigheden

 

My door min in eerbaarheden

 

Stadig dienstig vond.

[p. 55]

 

C.

 

Ik weet al u dienstige daden,

 

Ik beken u vlytige min;

 

Dus blijft getrouw als in ’t begin,

 

Hoopt ende boud op mijn genaden,

 

Polines blijft wel beraden

 

Tot u Herderin.

 

P.

 

Eerder sal de Son veranderen,

 

Eerder sal de bleeke Maan

 

Aan het hoog Gewellif niet staan,

 

Eer ik verlaten zal Cazandere,

 

Werelts pronk, noyt zal geen andere

 

Mijne min ontfaan.

 

C.

 

‘k Twijfel niet aan u getrouwe,

 

Polines mijn waarde Vrind;

 

Maar eerbaar tucht dat ieder mind,

 

Heeft my geraden om u Trouwe

 

Tot den eynde te beschouwe,

 

Eer ik wierd gesint.

 

P.

 

Princelijke Maget vol waarde,

 

Nektar-voedsel van mijn ziel,

 

Dankbaar ik voor u neder kniel;

 

‘k Bid wilt op trou dees ring aanvaarde,

 

Lof zy die ons eerst vergaarde

 

Uyt een reyne ziel.

 

C.

 

‘k Sal in dank u Trouw ontfangen

 

‘k Sal u wesen weer getrouw:

 

Komt Polines staakt uw’ rouw,

 

Liefde stroyt roosjes op mijn wangen,

 

Die door schaamte bloosend’ hangen,

 

‘k Blijf u waarde Vrouw.

 

P.

 

Komt godinne, schoonste der schoone,

 

Laat ik drukken u roode mond,

 

t’ Wijl nu dit Echte Min-Verbond

 

My met dit gunstig geluk komt kroonen

 

Nu mijn Engel ‘k zal u toonen

 

Liefde t’ aller stond:

 

C.

 

Nu is al de praat gescheyden,

 

Nu is al de spot gedaan;

 

Siet hoe nu alle klappers staan,

 

Die u bespotten tusschen beyden:

 

Dus komt troost na bitter leyden,

 

Liefd’ kan niet vergaan.

[p. 56]

 

P.

 

Ach! Bekoorster van mijn sinnen,

 

Ach! Princesse van mijn hert,

 

Leert hier, O Jonkmans hoe de smert,

 

Gy door betrouw sult overwinnen,

 

Siet stantvast en vlytig minnen,

 

Hoe gy winnaar werd.

 

Jonge jeugd verheugd malkanderen,

 

Vlegt een Krans en Roozen-hoet,

 

Wenst heyl en luk en waarde groet,

 

Lang leef Polines en Casandere,

 

Fama sal haar toon verandere

 

Om dees Liefjens zoet.