De Nieuwe Haagsche Nachtegaal

[DEn Hemel wil getuygen,]

Toon: Asteuri sei tanto gratiosa.

DEn Hemel wil getuygen,
De lichte Maan met al haar gulde sterren,
Hoe wy ons herte buygen
Voor 't licht dat staag ons sinnen kan verwarren,
Wij roepen al, met bly geschal, de Mey is ons verschenen,
Die ons uyt minne, dees groote Coninginne

[p. 177]

 

[p. 178]

 

Komt verleenen.

 

Hoe kan het landt en d' aarde

 

Met kruyt, met wijn, met loof, of bloemen kroonen,

 

Ten waar haar dees alwaerde

 

Met nieuwe krachten stralen quam verschoonen:

 

Dit aangesicht, geeft glans en licht, aan Phebus gulde oogen,

 

Ons goedertieren, Goddinne die wy vieren

 

Naar vermogen.

 

Maar was 't haar wel behagen,

 

Den strangen winter ende koude regen

 

Van al ons droeve dagen

 

Verdweenen en verlichten door haar zegen,

 

Wanneer zy lacht, ter middernacht, begint de Zon te schijnen,

 

De bange herten en denken noch aan smerten

[p. 179]

 

Noch aan pijnen.

 

De vlugge vogels quelen

 

Wanneer sy veld of wegen gaan betreden:

 

De sachte winden spelen,

 

Het woudt verciert thien-duyzent dertelheden,

 

De weyden 't vee, de dulle Zee, de visschen in de stromen

 

Vernieuwen 't leven, het acht haar aleven

 

Wel komen.

 

Dees Mey zal altijdt duuren,

 

Hooghdragend' volk komt, offert uw gedachten,

 

Hier schijnen jaren uuren,

 

Hier hebt gy niet als somer te verwachten,

 

Dees vlechten blont, dees morgen-stont, dees lipkens root als roosen,

 

Dit zijn de kaken, die altoos Lenten maken

 

Met haar bloozen.