De Nieuwe Haagsche Nachtegaal

['k HAd nooit gedacht, ô waarde Amarant,]

Toon: Als 't Begint.

'k HAd nooit gedacht, ô waarde Amarant,
Dus onvoorziens te vallen
In dees felle brandt:
Mids ik de schicht van Paphos snoode boef
Staag achtte niet met allen;
Maar, helaas! ik proef
De schichten van uw oogen,

[p. 35]

 

Nectar uyt uw mondt,

 

Uw keel heeft my bewoogen

 

Tot Cipris verbondt,

 

En trekt mijn hart tot u;

 

Gelijk de kuysche Atelante

 

Hippomenes dee:

 

Goon, gun my Amarante,

 

'k Waag mijn leeven mee.

 

Godinne sterk my nu.

 

2.

 

'k Zal, tot loon van uw getrouwe daadt,

 

Een heerlijk altaar richten,

 

Tot cierlijk cieraat:

 

'k Zal niet als Hippomenes; maar staag

 

U dankbaar zijn en Dichten

 

Offeren alle daag;

[p. 36]

 

Ik zal aan uwen Tempel

 

Eenen gouden lamp

 

Doen hangen, aan den drempel.

 

Ach! verzacht mijn lamp!

 

Ontneemt de koele schicht.

 

Voldoet my als te vooren,

 

Laat een felle brandt

 

't Bevroozen hart door-booren

 

Van mijn Amarant.

 

Dit bid ik snoode wicht.

 

3.

 

'k Acht den Hemel, noch Iupiters gebied,

 

Wanneer ik maar de minne

 

Amarants geniet.

 

Geen Bachus Feest, noch Ceres drabbig zop

 

Verheught mijn geest van binne;

[p. 37]

 

Maar d'Albaste krop,

 

En welgeboore leeden

 

Van mijn Aards godin,

 

Vol braave aardicheden;

 

Geen min, dan haar min

 

Verwekt haar liefdens-brandt;

 

Geen mond, noch valsche tongen

 

Drukt, of snoeit haar deugdt,

 

Schoon zy al giftig zongen;

 

Want mijn hart verheugdt,

 

Als ik hoor van Amarant.