Haagse liederhandschrift

112. [Mijn vrouwe sint ich di yrst ansach]

Mijn vrouwe, sint ich di yrst ansach,
Onde diin guete mich ansprach,
So en was ich nye, nacht no dach,
Aen hophen, tswivel unde liden.
Dat doyt dine wijflijcheyt,
Daer der eeren-mantel om gheyt,
Een scemde-roc daer onder steyt,
Die doet dich alle misdaet miden.

[fol. 66vb]

 

Mucht mijn hope dijn genade haen,

10

Tsvivel zulde mer avelaen,

 

Mijn liden das sulde vruden haen.

 

Och vruouwe, mucht ich daer tso tsiden,

 

So en wert oph eerden nie geboren,

 

Die me vruden quam tse voren!

15

Sulde das die werelt horen,

 

Die bose souden't seere beniden.

 

 

 

Mijn vrou, nu dreyt die rechte mayse,

 

Deyt recht unde halt die rechte strayse,

 

Das dorch mijn liden nicht en layse,

20

Lays onrecht recht van dir nicht striden!

 

So wes mich van dir wederveert,

 

Das ist mich wal tse liden wert;

 

In can's ontlopen noch ontriden,

 

Yst mir yet heils van dir besceert.

 

 

 

Explicit

112* [Spruch]

Her Erentrijch zeghet dus mi:
Lof, hof, of daer ic niet en si,
Daer moet Vrouwe Scemte buten staen.
Her Erentrijch sprecht na mijn verstaen:
Vrou Eere, Vrou Scemte moeten hoven,
Sal men den hof mit eeren loven.

Waeldaet leeft na der doot.