Haagse liederhandschrift

109. Noydeken seyt:

[fol. 65rb]

 

Noydeken seyt:

1.

Boven der naturen leere
Can Moet meyster siin ende heere,
Daer men vangen sal an't (t)swert.

2.

Moet is een geweldich vaet
Des lijfs, der hertz ende sinne;
Moet is die hoechste graet,
Die chan geleysten Vrouwe Minne.
In reynen moede, daer woent inne
Der mannen hoechste toeverlaet.

3.

Scemte woent in hogen moede?
Scemte in moede, dat 's warachtich,
Scemte is alles wandels hoede.
Daer scemte in moede is woenachtich,
Daer is moet in eeren machtich.
Nu hoert .j. wonder dan van Ghoede.

4.

Doch wil som bi den moede bliven,
Moet en mach men niet ontberen.
Ende 't goet wil meyster siin bescreven,
Moet wille hem des verweren;
Een reyne moet, al siin begeren
Is eere ende gonst van reyne wiven.

5.

Wie dan wandels is behoet,
Ende verleent is van hem beyden,
Die is billich hoechgemoet.
Kersten, joeden ende heyden
Sullen hem siin eere bereyden,
Wie snode dat hi si gegoet.

6.

Die men vint in moeden reyne,
Daer men hoert siins wesens grunde,
Ende dan die werde vrouwe eyne
Mit haren liefliken munde
Siin lof mit gonste kunde,
Hem ich der eeren werdich meyne.

7.

Och, hoe mach 't goet zo node bi
Zulken moede siin gestadech!
Eeren werdich, wandels vry,
Reyne, moedich ende waeldadich!
Die moet is ghoede t'ongenadich,
't Goet wil dat men ghierich si.

8.

[fol. 65va]

40

Moet wil hebben vrien morghen,

 

Ende nemen al der eeren waer.

 

So wil 't goet siin verborgen;

 

Die moet wil hier, 'tgoet wil daer

 

Nauwe behoet ende dat men spaer.

45

Om desen crijch sal mennich sorgen.

9.

Maer daer si twe onderdragen,
Goet ende moet, ic wil 't bewisen,
Hi si jonc of out van dagen,
Siin lof sal in eren risen.
Mit rechte mach men wal prisen
Ende al den goeden wal behagen.

10.

Hi staet oec in der zeleger brieven,
Die[n] men bi goede muedich ziet.
Wie dat dit wederdrieven,
Ic hilden daervoer minen tijt,
Dat hi droege ter eeren nijt,
Ende ten vrouwen crancke lieve.

11.

Waer sich goet ende moet verdrecht,
Van recht men hem vordels ghan.
Hi ne is niet vroet, die't wederseyt,
Of hi die waerheyt merken can.
Van cleynen goede muedich man,
Dat's een last, die zeere weecht.

12.

Doch wijs icken ongehoent
Bi gerechten ondersceyde,
Die noch lijf noch goet en scoent;
Hi ne brenct in liden dese beyde,
Om gonst, om lieflich oghenweyde,
Ich meyn, die men na dienste loent.

13.

Ic spreke noch ende heb geseyt,
Dat vrouwe[n] mannes moet verclaren;
Haer edel gonst heeft des die macht,
Dat si verlichten mach den sweren.
Een muedich man, die[n] vrouwen waren,
Heeft sinen moet te vordel bracht.

14.

Het is een overvloedich last.
Een reyne moet, die eren gheert;
Wie daeran vest siin hertz vast,
Des sal hi seker siin gheweert.

Lijt den tiit.