Haagse liederhandschrift

102. [Wenscenborch dat mi gheve]

Wenscenborch, dat mi gheve[n],
Moet ic clagen over al!
Dat mi daeraf heeft verdreven
Die heere, die 't mi te leene beval.
Hi heeft gedaen dat boven reden,
Want ic siin huus met trouwen helt,
So men sal t'allen steden
Seggen, daer men 't waer vertelt.
Hi es desselve mede vroet,
Dat ic was verladen zeer,
Doe stille ende openbare stoet
Na Wenscenborch vil mennich heer.
Oec ic 't wel hem te tiden ontboet,
Hoe 't bi mi opten huse stont;
Wat hulpe hi dede tot mire noet,
Dat 's hem selven best kont.
Het gheviel tot eenen tiden,
Dat mi sulke noet lach an,
Ende ic van Wenscenborch moest riden:
Doe was ic daerin begaen,
So wien ic 't (t)huus bevelen mochte,
Dattet bleve al onversuymt;
Want mi anders niet en docht
Wenschenborch dan huys geruymt;
En vant genen trouwer vrient,
Daer ic mi bat toe vermoede

[fol. 62vb]

 

Dan hem, daer ic was af verleent:

 

Hem gaef ic 't in siinre hoede.

 

Niet en was also mijn siin,

30

Dat ic hem mijn leen opgaf;

 

Mer dat meynen was daerin,

 

Ic quame weder, al redic af.

 

Nu wil men mi tsemael afweren,

 

En kander niet op comen weder,

35

Dan ic van buten kan geberen

 

Is mi dat sekerliken leder,

 

Want ic daerop mennichwerven

 

Heb gheweest in hogher vruden,

 

Des ic temael nu moet derven.

40

Dat claghic alle gueten luden,

 

Ende bidde ridder ende knechten,

 

Beyde vrouwen ende jonchvrouwen,

 

Ende wie leen hout tot sulken recht,

 

Dat si dat ane willen scouwen,

45

Hoe men mi sonder sculde neemt

 

't Leen, dat mi mit hande, mit monde

 

Verliet was, als dat beteemt,

 

Ende herwade gaf in orconde.

 

Des moet ic jammerlike clagen,

50

Sint alle mijn vrude is daerheen

 

Ende moet rouwe mit arbeyde dragen,

 

Want verloren blijft dat leen,

 

Daer mijn hoeftwonne an lach,

 

Ende ic so werdelic had ontfaen.

55

Nye huse na wensce beter sach!

 

Mit recht was Wenscenborch sijn name,

 

Hoe ic daeraf onthervet si.

 

Ic clage dat mi mere deert,

 

Dat die borch den hogen cry

60

Van Wenscenborch sal siin ontfeert:

 

Dat moet ic mit rouwe dogen,

 

Dat die naem sal siin verloren.

 

Goede lude, hebt dit voer ogen,

 

Of u van desen comt tevoren!

 

 

 

Explicit

102*. [Bi wilen plach ic t'eenen tide]

[fol. 63ra]

 

Bi wilen plach ic t' eenen tide

 

Een toepat heymelic te liden,

 

Ende waende wel, dat mensce engheen

 

Gheweten had, dan ic alleen.

5

Nu is een ander daer gecomen,

 

Ende heeft den pad an hem genomen,

 

Ende heeft een hec daerop geset.

 

Dus blivet van mi ongetret,

 

Want ic quellic clemmen chan,

10

Miin cleder mocht icker scuren an.

 

Dus ga ic al um, al ys't lanc,

 

Enen gemeynen ommeganc.

 

 

 

Met ende kerf