De Gulden Passer. Jaargang 58-59

157. Een boos feyt en versterft niet.
Tot Petrum Ramum.

Als Aeneas wilde den Coninc der Goden groot
Eenen stier offeren op den zeecant, so hy plach,
En groen rijs plucte om te decken den outaer bloot,
Bloedige druppelen hy daer wt leken sach,
Dwelc bediede t'moordadich feyt, eylacen ach,
Des Conincs van Thracien, en v verholen graf
Quam daer door, o Polydore, eerst aenden dach.
Wat boos feyt isser van yemant oyt bedreuen straf
Daer den tijt en plaetse altoos hebben geswegen af?
Al swijgen de menschen, steenen en bosschen spreken.
Siet een roede bloedige druppen tot wrake gaf
Des moorts, t'heeft aen Macateus ooc gebleken,
Wiens moort men aen sijn kinderen noch sach wreken.
Die door boosheyt gehaet zijn, en den wille quaet
So dic verandert, wat mach toch goets in hen steken?
Die helsche Furien volgen hen vroech en laet,
Mits eygen kennisse van haers selfs misdaet.
En door geen recht oft tonge Minos wijcken en sal,
Maer God geue datse hen hier moeten bekeeren al.