De Gulden Passer. Jaargang 58-59

65. Twijffelachtighe liefde.

Cupido is totten schoonen altijt genegen,

En scheyt ooc de schoone by tijden siet.
Vervolcht zijnde en heeft hy niet altijts gecregen.
Lockende wort hy geloct sonder mijden yet,
En wort gehouden met cleyn verblijden siet
Door twijffelachtige hope sorchvuldich.
Gheen soeter bitterheyt en isser om lijden niet,
Noch bitterder: hebbende so heeft hem ghehuldich
Een ander: Hy ontsteect den brant onverduldich
En bluschten wederom, veranderende snel
Smenschen hert, dat hem te dienen gemaect heeft schuldich.
Gelijc eenen blaesbalc niet en can geblasen wel
Ten sy dat hy eerst heeft ingenomen de winden fel,
So en geeft hy niet eer dan dat hy ontfangen heeft.
De liefde verganckelic is een langsaem gequel,
Die met vreese haer hope omhangen heeft,
En in blijschap door bedriechelicke ghangen sneeft,
De ydele droncken makende, en daer tegen
Ydelende de volle: dies elc met verlangen leeft,
Groeyende door hutte zijnde cout bedegen.
Dus wacht v voor dit naect kint op alle wegen:
Want de wonden diet maect quaet om ghenesen zijn,
En theeft alle de goden onder hem gecregen
Door sijnen soeten ende lieffelicken bewesen schijn.
Gaet nu en betrout der liefden wtgelesen fijn
Sekere dingen, zijnde veel onsekerder gestelt,
Die v al en gevoeldy niet d'ingeresen pijn,
Altijt nacht en dach met sware dolcuren quelt.
Maer de liefde des deuchs blijft stantvastich als een helt
Van sijnen loon en prijs sy niemant en berooft,
Maer verciert dien sy onder de hare telt
Met arbeyt, daer door syse seer vast hout int hooft
Om onder de salige te stellen, vry dit gelooft.
Dus laet haer ons trecken, en wy sonder sparen
Haer volgen, en d'eere in toecomende iaren.