Groot Nederland. Jaargang 24

[p. 636]

Welkende zonnebloem.

O! zomer, half voorbijgestreken,
in enkle kronen saamgeprangt,
die, wijkend over wijde streken
in een arm hart den dood verlangt;
mijn hand heeft nog de rest versneden
van kracht die uit en tot U steeg,
die trotsch en gloeiend opgestoken,
tot in een ster van licht ontloken
verzaad van bloeien overneeg.

Zij stond in schaduw en 't gewiegel
der wind rechtvaardig opgericht.
Zij was de weerschijn in den spiegel,
O! breede zomer van uw licht
Van trap tot trap hief langs haar bladen,
wier schaduw breed werd langs den muur,
met zacht geduld en vast gelooven,
haar heerlijk hart zich uit naar boven
om te voleindigen in vuur.

Het zijn maar enkle stille dagen,
maar enkle nachten van geluk.
Eens zijn wij moe van licht te dragen
o zomer, en een wonderlijk
verlangen strijkt langs onze harten,
het leven wordt als ademloos,
dan buigen w' ons herdenkend weder
naar de verloren schaduw neder
waaruit wij opgaan eindeloos.

[p. 637]

 

Dan schijnt de afstand die ons scheidde

 

van d' eersten strijd tot later loon,

 

ons als de korte weg die leidde

 

door tengre steel tot zwaren kroon.

 

En op verhoogde wacht bezonken,

 

na dagen groot en peinzend staan,

 

ontsluit ons donker hart geduldig,

 

als zaden, barstend menigvuldig

 

den weg van den beginne aan.

 

 

 

Zij staat van haren steel versneden

 

rechtop te gloeien in mijn raam,

 

haar bladen weerszij afgegleden

 

vouwden zich zacht en krimpend saam.

 

Gelijk een toorts die half gebluscht is,

 

natreurt aan een verlaten troon,

 

is 't of wanneer de scheem'ring nadert,

 

al 't licht zich nog in haar vergadert

 

en staat gelegerd in haar kroon.

 

 

 

Onmerkbaar, elken morgen doover,

 

verwelkt de krans waarin ze gloeit.

 

En dieper zinkt haar kroon voorover

 

in goud waarvan zij overvloeit.

 

Wijd boven de vewoeste slippen

 

der bladen, die van kelk en steel

 

ter aarde reikend wederkeeren,

 

heeft nog haar hart aan groot begeeren

 

het laatst en onverwoestbaar deel.

Blaricum, 6 October '24

MARTIEN BEVERSLUIS