Groot Nederland. Jaargang 24

[p. 490]

Verzen

De propagandist

Op de markten en de pleinen
Zoekt de makker naar de zijnen,
Zoekt naar zielen, die verstaan;
Tot de krotten en de kluizen,
Waar verschraalde paupers huizen,
Is zijn levend woord gegaan.

Aan verstarde stugge koppen
Komt zijn luide leuze kloppen,
Brengt hij 't licht der rede weer;
In vergrauwde grove zinnen
Laat hij nieuwe klank beginnen,
Wekt hij nieuw en goed begeer.

In verdwaasden en gedweeën,
Die hun slavenplichten deeën
Stil en stom naar 's meesters gril
Om zijn rijkdom te vermeeren,
Wekt hij 't goddelijk begeeren
Dat het Kommunisme wil.

Aan verworden moede menschen,
Die een valsche vrede wenschen
Met een beetje beter loon,
Stelt hij heel de schrille schande
Van de knechtschap met haar banden
Scherp, meedoogenloos ten toon.

[p. 491]

 

Aan de twijfelaars in duister

 

Toont zijn woord de trotsche luister

 

Van den tijd die komen gaat;

 

En hij leert de sloopers werken

 

Aan kazernes en aan kerken.

 

Aan den bouwval van den staat.

 

 

 

Eén na één, bij 't stadig pogen,

 

Komen zij, met felle oogen,

 

Rond de roode vaan geschaard;

 

Heden één, en morgen and'ren.......

 

Iets is langzaam aan 't verand'ren,

 

Iets is groeiend op de aard!

 

 

 

Op de markten en de pleinen

 

Zoekt de makker naar de zijnen.

 

Zoekt naar zielen, die verstaan;

 

En hij vindt er ruw verstooten,

 

Die zich hadden dichtgesloten,

 

En toch, langzaam opengaan.

De vroomheid dezer

De vroomheid dezer, die niet bidden,
Niet bidden als in vroeger tijd,
Is stilzijn, stilzijn in het midden
Der rustelooze eeuwigheid.
Zij luistren, peinzende gebogen,
Naar wijsheid die het Leven spreekt.
En in hun groeit een groot vermogen,
Dat juichend uit hun woorden breekt.

De vroomheid dezer, die gelooven
In 't stuwen van een kracht die leeft,
Die niet is van een god daarboven.
Doch in het Al zichzelven geeft,

[p. 492]

 

Hun vroomheid is verandring willen,

 

Verandring, die het Al verricht;

 

Hun vroomheid is de wereld tillen

 

In sfeer van schoonheid en van licht.

 

 

 

De vroomheid dezer, die beminnen

 

Het zich herscheppend Albestaan,

 

Is vroomheid, die na diep bezinnen,

 

In zich de schoonheid ziet ontstaan.

 

Zij rijzen op en dragen machtig

 

Hun schoonste zelf de wereld in

 

Bij allen strijd dit schoon indachtig;

 

Zij weten van hun strijd den zin.

 

 

 

De vroomheid dezer, die niet buigen

 

Voor oude machten, lang gevreesd,

 

Is onophoudelijk getuigen

 

Van 't groeien van den nieuwen geest.

 

Want dezen, die de wetten eeren

 

Die groeien uit d'oneindigheid

 

En harmonie met haar begeeren......

 

Hun vroomheid is Opstandigheid!

frits tingen