Groot Nederland. Jaargang 24

[p. 62]

Verzen

Bezinning

Hoe ben ik tot dit diep besef gekomen
dat boven tijd en leven heen
er niets is als èen enk'le mijner droomen,
waarin gij levend mij verscheen.

De dagen glijden en de uren worden grijzer,
over het duister land de naakte wind, -
maar ied'ren dag word ik wat wijzer
en ied'ren dag vindt mij een grooter kind.

Hoe weet ik U bemind om de genaad'ge uren,
waarmee ge soms de eenzaamheid verbreekt,
om al Uw deernis en dan 't inwendig turen
der ziel, die luistert tot Uw beeld verbleekt.

En over 't water van de ziel gestegen
begint een zingen, dat geen woorden weet,
en als een schuwe wolk haar lichte wegen
zoo zwerft het boven klein geluk en leed.

[p. 63]

Een avond

Hoe kan ik ooit vergeten Uw zachte weerloosheid
en van Uw hand het stil, gehavend smeeken -
want alle schoonheid in dit leven mij bereid
verdwijnt bij Uw broosheid vergeleken.

Maar om de bittere vreugd', dat nu moet breken
den sidderenden droom, die in Uw oogen zich belijdt,
zal ik aan U het leed van zooveel jaren wreken,
en lachen als het eerste licht ons scheidt.

Lachen, omdat een ziel met dit verhuld verraad
door al de schaamten van een nacht gedreven,
geen troost meer vindt bij d'eeuw'ge toeverlaat:

de morgen, ongerept als eenmaal was haar leven,
maar in haar schoonste droom zich vindt bedrogen
en elken and'ren dag aanschouwt met and're oogen.

[p. 64]

De stemmen.

Zij zingen, soms als met één stem, tezamen
een lied, dat aan hun zielen werd ontroofd -
de avond schuifelt langs de ramen
en ergens wordt een lamp gedoofd.

Dan in het sluw en sluipend duister,
dat laag en langs den grond beweegt,
vergaat allengs de volle luister
van 't licht, dat wankelend zich begeeft.

Maar 't hart blijft van den doem genezen
en weet - het kent het donker niet -
uit al der sterren schrift te lezen
een vrij, verheven lied.

En boven 't raadsel van de zwarte landen
stijgt - ijl en sidderend geluid -
los van der aarde strakke banden
deez' goddelijke beurtzang uit.

jan r.th. campert