De Gids. Jaargang 165

[p. 829]

Huub Beurskens
Vijf gedichten

Onder de linde

Het hart is niet hartvormig. Hoe zien wij
wat we ons in de bast uitsneden decennia
nadien? Vergroot? Vergroeid? Hoger op

de stam? Men ziet ons nochtans nimmer
bijeen. De lindebloesemnectar is dodelijk
voor veel insecten. Onder de linde speelt

een man op de hem door mij verbeelde
mandolien, hoewel hij pas de jongen is
die ik voor hem ben geweest. Een merel

in de kroon zingt mee de melodie. Zoet
geurt heel de hooimaandschaduwboom,
maakt de man een minnaar zonder min.

Zonder min? Hij keert weer als het avond is,
ik strooi de maan beloverd door haar haar,
hij klemt haar tussen zich en onze linde in.

In tegenstelling tot het hart is hartvormig
het lindeblad. Terecht dat gif zit in de nectar
al weet de wetenschap niet waartoe. Maar

in de oogstmaand behoeven wij geen vriendin.
We plakken ons het steeltje op de neus, laten
het vruchtje bungelen aan zijn draadje kleef.

[p. 830]

Dode juffers

- Na het lesgeven de ramen sluiten s.v.p. -
Op de vensterbank trof de leraar twee dode
juffers aan. Nog wat opruimen in het lokaal
dan was het jaar gedaan. Hij zag zichzelf

als van glas in een der ruiten buiten staan,
hoofd en hart paringsgewijs doorvlogen, nam
de twee dode in zijn ene hand en schreef
met de andere op het bord: Ischnura elegans.

Toen legde hij een juffer op het tafelblad waarachter
Fransje had gezeten en weende omdat
ze nog zo'n zomerhemelsblauwe kleur bezat.

De andere legde hij voor Fleur. Bewoog nog wat?
Hij kreeg zelf een kleur maar een hoogrode,
riep ‘Gat!’ en sloeg met een klap de juffer plat.

[p. 831]

Altijd iets met september

voor Stefan Hertmans

‘Ik had altijd iets met september.
Het licht is anders, er hangt een frisse
vochtigheid in de lucht en de eerste
prikkelende geur van droger wordend blad.’

Remember. In je kleine Gentse achtertuin
daalde die maand, die er aardgericht een wisse
tochtigheid bezat, als een schijnbaar beheerste
jaarlijks in het bezeten zijn af. Liet je met een gat

waarvan je dan pas weer besefte het altijd al
te hebben gehad, tollend tussen hoofd en hart.
Het duister der laatste hemelsblauwe gentianen
dreunt en banjert erin rond hoe meer je ze vertrapt.

Maar erin wou je, niet eruit. Met een tomeloze val?
De grond in met een ladder zand? Waarde, hard
en wreed moesten we zijn en het laten van tranen
overlaten aan wie wij de rug toekeren, bars. Hoe lapt

die ploert van een Pluto hem dat? Liefde is twee
handjes rozen gooien, een enkelbandje met belletjes
rinkelen laten en maskers maskers maskers dragen.
Na een halfjaartje is het de baas wel weer genoeg.

‘Dwaas’ had je op je schutting geschreven. Maar nee,
je kwam niet van je plaats, katjes kwamen als delletjes
schrale kopjes geven, het vijvervisrood liet je vervagen
onder het ijs waarvan je wou dat het je eeuwig droeg.

Te vroeg in het jaar alweer verandert het licht.
Fuck forsythia! Het is een schande. Uitgewoond
en afgedankt trippelt het hoegenaamd aangerande
als maagdelijk herboren achterom: ‘Eeuwig trouw

[p. 832]

 

zal ik zijn, als een vrouw.’ Wonderen worden verricht,

 

merels zingen in de seringen, je wordt meegetroond

 

naar vruchtbeginsels, gekroond met bloeisels, allerhande,

 

kameraad. Je zwicht. Opnieuw. April had altijd iets met jou.

[p. 833]

Artis op een tropische dag na sluitingstijd

Nu hij door mensen zo goed als verlaten is
bestaat de tuin pas echt uit een macht aan
bomen en volle struiken waartussen en -onder
beschaduwd de dieren zich loom en verzaligd

overgeven aan een leven zonder dwangbeelden
van vermeende paradijzen. Het is geen wonder
dat als alle hekken nu wijken de dieren blijven,
geen leeuw gaat jagen op patrijzen, geen parkiet

de stad in vliegt. Alleen valt het ergste te vrezen
daar eerder al een staat als deze een god opriep.
Ik laat de zoo maar zoo voordat wie of wat me

met een vinger roert. De mensen gaan halfnaakt.
Niets aan hen lijkt diep. Vannacht zal het onweren
dat het kraakt. Je hoort de slang niet als ze gaapt.

[p. 834]

Het leven geeft nooit antwoord

voor Laurens van Krevelen

In mijn exemplaar van Verhaal van twee tuinen,
gebonden boek met gedichten van Octavio Paz,
heb je, soigneus uitgever, in het rugwit naast
‘Antwoord en verzoening’ met vulpenzwart

een kleine correctie aangebracht: de juiste
initialen van wie dit gedicht vertaalde. De L
van de liefde waarmee. De Vvormt een vogel,
een wiekend hart. Alles beweegt. Staat dit vast?

Wat je wellicht een smet leek werd deel
van het gedicht, van Paz, van jou, van mij, je inkt
spiegelt wat we zijn, doorlaatbaar als een gat,
eindeloze samenstelsels die eindig tellen.

Je houdt halt met je vouwfiets in de stad.
We praten over zomaar wat. Heeft het belang?
Jazeker. We zijn niet bang de grote vraag te stellen.
Maar we zijn en gaan. Akkoord. Het heeft geen belang.