De Gids. Jaargang 165

[p. 156]

Mark Boog

Omhuld door de genade van de geleidelijkheid

Omhuld door de genade van de geleidelijkheid,
in de tijd geen kwaad ziend,
ons het schoonhouden der vloeren ten doel stellend,
de aanraking vermijdend maar niet uitsluitend -
wij wassen ons iedere ochtend zorgvuldig
en zetten steeds onze beste gezichten op -

zomaar brengen wij dit tot een einde,
en wij ontroeren ons daarmee. De zon
die achter de bomen zakt, zwellend van trots
door ons voortdurend wijzen, het niet-weggeweest-zijn
van onze sterren, je wonderbaarlijke rijkdom
aan haren, ogen, vingers, onze krimpende toekomst.

[p. 157]

Het afstoten

Het afstoten van het overbodige,
bespreken van het aanwezige,
aan het mislukte zo min mogelijk
betekenis toekennen,
zoals aan het ontbrekende -
het is verre van gecompliceerd, allemaal.

Maar men is allemaal een ander
en zit elkaar ook onbewust dwars.
Je lichaam is niet het mijne: afstand,
en van de afstand tussen ons zelfs zijn er twee.
Je steekt je hand uit zodat ik haar kan pakken,
en ik pak haar niet. Er valt niets uit te leggen.

[p. 158]

Water, aspirine, jou

Water, aspirine, jou. De zon brandt!
De wind slaat gaten in het loof!
Er klemt! De tijd tikt kraaiend
op de trommelvliezen!

En breng me, als je toch
bezig bent, een eeuwige duisternis
en een stilte van heb ik jou daar.
Wikkel me in en laat me liggen.

En vraag me dagelijks wat ik wil.
Sta schaars belicht in de deuropening.

[p. 159]

Er ontbreekt

‘Er ontbreekt.’
Niet goed genoeg? Niet goed genoeg.
Mijn wijzen op de verschillende leegten
en het ijskoude galmen van onze stemmen:

niet goed genoeg. Waarop ik mij verklaar
volgens verwachting, in bewoordingen.

Verontschuldigingen aanvaard,
nieuwe misdaad in aantocht; eenzelfde
pad volgend, eenzelfde einde vindend.

Mijn groots ontkennen. Mijn vals vertoon.

[p. 160]

Speels gemak

Met steeds speelser gemak
sla ik de aanvallen af
op mijn zwaarbevochten onverschilligheid.

De hemelen druipen af, met pracht en al,
de bomen laten moedeloos hangen hun fonkelend loof.

Geen oog, geen oor. Een brede glimlach.

Je brengt wijn en jezelf: mijn laatste zwakheden.
Ik zal mij verzadigen tot herhaling ongewenst wordt,
en het vuil nog eenmaal van mijn harde handen spoelen.