De Gids. Jaargang 163

[p. 998]

Leo Vroman
Ben ik vervelend?

I.

Verveelde dame of meneer
in je vergeelde atmosfeer,
verveel ik je? Is de natuur
dus ook vervelend op den duur?
Ga terug naar school en leer eens wat:
in elk wonder keer ik weer,
levend van apen tot atomen
en quanta tot sequoya bomen
kijk ik eerbiedig op je neer,
een wazig wisselend onderkomen
verwacht je, dame of meneer,
en ieders lichaam, eeuwig echt
is altijd anders, daarom welke
zin van wie is saai of slecht?
En heb ik dat niet tussen elke
regel anders ongezegd?

Alles is tragisch woest en leuk en
zelfs het sterven van jouw brein
moet zo onvervelend zijn
als twee lichamen die neuken
onder de wielen van een trein.

Het gaat mij dan ook om degene
die geen gedicht van mij kan troosten,
die wil dat ik zal zijn verdwenen
als het licht wordt in het oosten

[p. 999]

 

maar straks is dat een flikkerend licht

 

flakkerend van je oogopslag

 

want gisteren was je laatste dag.

 

 

 

Als je zo niet naar mij kijkt

 

om het einde van je aarde

 

als prachtig puntje te aanvaarden,

 

een flonkerend klein onderdeel

 

van ons verblindende geheel,

 

en zo niet naar je zelf kijkt,

 

goed. Dan heb ik niets bereikt.

[p. 1000]

II.

Goed. Dan werp ik mij
met open bek en kieuwen
in het naakte nieuwe
Vaderlands,
waar de blanke top der verzen
en schrijf een kort verhaal van ontrouw:
men trapt blootvoets
de gebruikte nacht in iets van
Onkta en zijn tijdverknochte Bochta
want die zaten weer op het kastpapier.
Ze hadden het op, en hun geslachtsdrift
stond weer op half zuid, maar samen waren ze wel, daar kon geen pis
tussenin. Onkta scheurde zich met een oei los, krabde zich en vroeg
zich het onjuiste van gisteren af. Bochta, het kwijlzuur door de
zeepsla roerend, had er nog wel een luifel aan maar Onkta merkte niks,
de pijt stond op waffelen en de wc-deur stond gelukkig open. Men zag
het gebezigte afkoelen. Nog zittend schreef Onkta
Men verwarmt, zo imiteerde Onkta,
Men verwarmt
de gehuurde vingers
aan het gekras
van ijzeren vlammen
men breekt een horizon
het onbedoelde eigeel
werkwoordeloos
de onderlippen
uit

Na afloop regende het, en de flens van driehoog moest weer eens. Dat
was doorzakken met de wang erop. Onkta stompte tegen het verguisde
plafond, de kalk viel als lachpoeier op het bed, maar het ging gewoon
door. Wat gaf het ook: er ging niets dood, er kwam geen poot uit de
goot en geen kwak uit de zak, ze waren gewoon together, net als

[p. 1001]

 

Biep en

 

Bijp. Praktisch.

 

 

 

Een week verschoten en nog geen puist. Het oog van de zon was zo dicht

 

als het slijmgat van een rotte potato, en Onkta wist ook van geen

 

dubbele driesprong terug. Alles ging verkeerd,

 

van onderbroek tot okselsok,

 

er was een nieuwe barst in de slaapsteen

 

en geen wonder,

 

de gulpkraan stond al een week op wegzijn. Onderburen hadden een

 

kraakzak in de supermarket geluisd en wondered of er een

 

guestroom in de

 

camper over was.

 

 

 

Een maand passed. Nothing.

[p. 1002]

III.

Goed. Zolang zulks wordt geschreven,
en liefde stukgepulkt uit het leven,
en ware liefde daaruit niet herbloeit,
zo lang houd ik mij vermoeid.

Houd mij dus maar niet op de hoogte
van die teeltloze boezemdroogte,
die openbare doodse paring
zonder ooit een ware openbaring.

Liever krimp ik als een
spiraalslak uit het licht
langs mijzelf en zweet alvast
een deksel die nauwkeurig past
en trek hem dicht.

Ik zal slapen tot de nieuwe regen
eindelijk zal tikken tegen
mijn slapeloze deur,

en die dan openen vanwege
de koelte en de dennengeur.