De Gids. Jaargang 163

[p. 987]

Dirk van Weelden
Aan de directie van de Staatsloterij

Zeer hoogedelgeachte heren en dames,

dit is de brief van Siem van Bunnik, zoals hij hem dicteert aan Lionel Treurniet van het wijkorgaan Osdorp Amsterdam. U zult begrijpen dat het even duurde voordat Siem van zich liet horen, omdat hij niet schrijven en weinig lezen kan.

Maar dit is het geval. Hij heeft vorig jaar tien staatsloten cadeau gekregen op de feestavond van voetbalvereniging dcg. Daar was een visbuffet ter ere van het kampioenschap van de junioren. Maar ook ik, de heer Van Bunnik, werd in het zonnetje geëerd. Na mijn verpleging in Bosch en Duin kon ik niet werken maar werd ik vrijwilliger van bovenstaande voetbalclub en oorspronkelijk in de kantine, vanwege de sociale contacten. Maar ik, de heer Van Bunnik, was ondanks mijn medicatie, die ik trouw bleef slikken, zeer energiek en hielp ook rond de velden bij de trainingen, onder andere van het junioren-kampioensteam. De voorzitter, de heer Van der Karren, zei dat Siem wel twee of drie vrijwilligers verving, met eigen handen. Ook heb ik het clubrecord ballenpompen. En bovendien was ik, de heer Van Bunnik, die maand vijf jaar aan dcg verbonden dus dat leidde tot de envelop met tien staatsloten. Van al deze feiten zijn vele getuigen en mocht u ze willen horen dan kunt u contact opnemen met de voorzitter, de heer Van der Karren aan de Bosbraakhof 15, die de loten zelf heeft gekocht.

Ik, de heer Siem van Bunnik, heb de daaropvolgende weken er ook buiten de terreinen van dcg geen geheim van gemaakt dat ik tien loten had. Tevens de medewerkers van de kinderboerderij aan de Osdorperban en het personeel en de vaste klantenkring van Café Rusty aan de Baden Powellweg kunnen dit getuigen. Ze hebben de loten bij meerdere gelegenheden gezien, om reden dat ik, de heer Van Bunnik ze altijd in mijn portefeuille in de rechterbinnenzak van mijn jack bij me droeg. De laatste keer dat anderen de loten hebben gezien was tegen halfzes op 17 september 199., want mijn

[p. 988]

onderbuurvrouw mevrouw Jenny Wijker kwam mij soep brengen. Zij verklaarde dat ik er onverstandig aan deed iedereen de serie loten te laten zien en dat ik de nummers van de loten moest noteren en de loten zelf op een veilige plek bergen. Ook heeft zij geholpen met het noteren van de nummers. Wat zij allemaal kan bevestigen. Zie bijlage.

Later die avond van de bewuste zeventiende september bezocht ik Café Rusty, maar daar kan niemand de loten hebben gezien, omdat John, de dienstdoende barkeeper mij nog uitdrukkelijk vroeg ze voor een keer in mijn zak te houden. Van dit voorval moeten herinneringen bestaan bij tevens John en de anderen aan de bar. Op weg naar huis is het gebeurd. Vlak na de brug bij het Groenpad reed ik, de heer Siem van Bunnik, op mijn snorfiets, om af te slaan naar het Blomwijckerpad toen ik staande werd gehouden door drie jongens. Minstens een ervan toonde mij een dolkmes en de anderen sleurden mij tegen de grond. Nadat ik was gaan staan hebben ze mijn portefeuille beroofd. Ik ben in de achtervolging gegaan zodra ik de snorfiets weer overeind kreeg. Maar die was onklaar geraakt door de aanval en toen ik het op een hollen zette zag ik een van de drie mijn portefeuille van de brug af in het water van de Hoekengracht werpen.

Het geld, naar schatting 37,50 gulden en het pasje van de bank met de S, zal er niet meer ingezeten hebben. Maar mij is alle reden aan te nemen dat de staatsloten op de bodem van de Hoekengracht kunnen liggen, aangezien mijn portefeuille een verborgen geheim vakje heeft waar ik de bewuste bovenstaande loten klein opgevouwen in bewaard hield. Om de plaats in mij te memoreren waar ik door de beweging in het watervlak de portefeuille kon vermoeden heb ik halt gehouden op de brug. Ik, de heer S. van Bunnik, heb toen in omgekeerde richting de afstand naar het dichtbij gelegen politiebureau aan de Geerban te voet afgelegd ten einde aangifte te doen van de beroving. De dienstdoende agenten konden niets toezeggen in zake het dreggen om mijn loten boven water te halen.

Na de beroving brak een periode aan waarin de heer Van Bunnik in geestelijke nood verkeerde. Ondanks de professionele hulp die hij in overleg met mevrouw Jenny Wijker inriep kan hij zich die weken slecht herinneren. Eén feit springt eruit en dat is de diepere reden van deze brief. Het was waarschijnlijk bij de Hema op het Osdorperplein dat ik, de heer Siem van Bunnik een jonge man dacht te herkennen die betrokken was bij de overval op 17 september. Toen ik hem daarop aansprak gaf hij te kennen dat een oude gek als ik erom vroeg gepakt te worden, 's avonds laat alleen op straat terwijl ie-

[p. 989]

dereen van mijn serie staatsloten afwist.

Ik, de heer Siem van Bunnik, wil hiermee gezegd hebben dat ik begrijp dat er zonder geldig loterijbriefje geen hoofdprijs uitgekeerd kan worden. Hij gaat dus akkoord met een eventuele afwijzing van zijn verzoek om het bedrag te storten op bankrekening 253441899 van de bank met de S op naam van S. van Bunnik, Crommecamp 4 tweehoog. Hij stelt vast dat er even weinig kans op het bezitten van het winnende lot is, als op het ongedeerd inleveren van het winnende lot om de prijs te kunnen opeisen. Die eerste loterij heeft hij gewonnen, getuige het door mevrouw Jenny Wijker genoteerde winnende getal. Maar de tweede loterij heeft hij dus verloren. Ik, Siem van Bunnik, heb nog nooit iets gewonnen en daarom is het niet moeilijk te bevroeden dat dat ook nu niet gebeurt. Wel wil ik mijn grote spijt uitdrukken, want miljonair worden wil ik, de heer Siem van Bunnik maar al te graag. Wie niet?

Dat deze brief u bereikt komt omdat het oneerlijk zou zijn als een van de overvallers toch het geheime verborgen vakje heeft ontdekt, of zelfs mij speciaal om de staatsloten heeft beroofd. Dan zou een crimineel de prijs ophalen terwijl ik, de heer Siem van Bunnik toch de loten verdiend heb met mijn vrijwilligerswerk bij dcg en van de miljoenen een aanzienlijk bedrag wil schenken aan de vereniging die mij zo gesteund heeft met sociale contacten en de feestavond op het jubileum. Siem van Bunnik begrijpt dat regels regels zijn, maar houdt staande dat rechtvaardigheid in het geding blijft hangen als het zo zou lopen als hij schetst.

Wat altijd nog kan, dat wil zeggen, als de overvallers zich schuil blijven houden en de miljoenen niet durven opeisen, is dat u het dreggen van de Hoekengracht betaalt aan de brandweer, die ik, de heer Siem van Bunnik, al geïnformeerd heb dat de kans bestaat dat ze moeten uitrukken op uw bevel. De heer Ruitenborg, commandant van de brandweer Osdorp, zal zich zonder twijfel mijn bezoek hieromtrent kunnen herinneren. De sleutel tot de verdwenen miljoenen ligt misschien op de bodem van de Hoekengracht, aan de oostkant van de brug waar ik, de heer Siem van Bunnik, dagelijks overheen rijd.

Bij mij, de heer Siem van Bunnik, bestaat de vurige hoop dat u de eerlijkheid bij uw loterijwerk wilt betrekken en gehoor geeft aan mijn geval.

Opgetekend door Lionel Treurniet.

Na herhaalde voorlezing akkoord bevonden door betrokkene, Siem van Bunnik, Crommecamp 4 tweehoog Amsterdam Osdorp.