De Gids. Jaargang 163

[p. 632]

Huub Beurskens
Mahonia

O mahonia,

al voor het wintereinde

bloei je in de stad!

Mereloogringgeel,

trossen vol navelklokjes,

miniklokrokjes

boven zwartgroen blad.

Kijk, de verzekeringsman

wordt ineens tevens

een andere man

die het kantoorpand verlaat

alleen maar even

om aan je geuren

zijn gelaat op te klaren.

‘O mahonia,’

zucht hij, ‘drie heuvels

en een wolk. Moet u ruiken,

meneer, lelietjes

van dalen maar dan

met kruidigheden en een...’

...zweem van rijpend fruit.

O mahonia,

over je heen gebogen twee

volwassen kerels,

beiden met in zich

drie, vier heuvels en een wolk -

wat een dwaas gezicht!

[p. 633]

 

Midden in een stad

 

die een sneeuwjacht verwacht,

 

zo jaagt het verkeer.

 

 

 

Ik wou mijn leven

 

laten verzekeren maar...

 

‘Ik wou net lunchen.

 

 

 

Komt u toch eerst mee!

 

De naam mahonia

 

komt van McMahon,

 

 

 

een gaardenier uit

 

Amerika. Wist u dat?

 

Negentiende eeuw.’

 

 

 

Ik zeg ja en nee.

 

We slaan onze jaskraag op,

 

kijken nog eens om.

 

 

 

‘De blauwberijpte

 

zwarte bessen straks zijn gif

 

voor ons, maar moet u

 

 

 

turdus merula

 

dan zien...’ O mahonia!

 

In zondagspak fluit

 

 

 

de man. De zon schijnt

 

op zijn matelot. Hij zwaait

 

met zijn wandelstok.

 

 

 

Vogelorgelzang.

 

Drie, vier heuvels en een wolk.

 

Geen een traan. Wel wang.

 

 

 

‘Ik bedoel, ieder

 

en alles zal vergaan, maar

 

juist daar leef ik van.’