De Gids. Jaargang 163

[p. 469]

Philip Ingelse
Caravela

Elk zeil waait voorbij het schip
waar het zachtste vlees moest
gesneden van de tanden
uit huiver voor een dorst
tot aan het zout der zee.
Zij hebben zo ver zij konden
hun lippen gevuld, hun
ogen fijner getrokken,
en een fabelachtige nieuwheid
gebracht aan mijn mond.
Het schip laten zij aan de zee,
niet de perfectie van de touwen:
behendig knopen zij
kruisen in een revérence
en bestendigen het want
in het stenen stiksel der kloosters:
zij bouwen voor het oog van de naald.
Het zilveren zeil in mijn hand
vliegt zo ver buiten het schip
dat ik uitschiet
en honger naar bankroet.

[p. 470]

De wet van babel

Dom als ik ben, wordt het tijd
dat ik weer eens niet begrijp,
al mijn uitleg afgestraft;
een losse toon hebben ze
gevonden, een afscheidstong,
met het recht op reizen
in percussie,
elk woord van mijn sokkel
weggerukt en omgekeerd,
mijn mond afgestroopt,
mijn keel tegengesteld,
innigste buiten,
vlies om eelt,
oog om tand.
Wel,
de dag dat ik meedraai
en dood op mijn weg,
opgevangen en liefgehad.

[p. 471]

Kinderspel

Veroordeel vooral
bij gevolg begenadig
vonnis de naaste passant
nu je stuit op hevig ik
dat tolt en richt over straat
en geef je hand op zijn mond weerzin
je duim op zijn keel meelij
en elk gebaar gratie
want de hele straat krioelt van mij
en als ik klein was
joeg ik de zon door mijn veters
sprong ik tegen de zee aan
en legde die neer
en als ik groot was
leefde ik nog lang
deed uitspraak
en had gratie
beurtelings juicht de rechter

[p. 472]

Profiel

Waar die wonderen doen schuwt hij
de gruw van humor en de eigen tijd,
voert liever verst naar diepst in zich -
de aangever van vreemde tongen,
gestrenge clown -
hij prijst illustere woorden,
onderwijst deuren: zij openen zich voor een dame,
onderwijst stilte: zij ontdoet zich van het mechaniek muziek,
dwingt af de genoegens van geheugen,
mengt intimiteit in verstand,
drijft de eeuwen in gevoel,
hij telt zich na,
hij legt zijn hoofd niet neer ter ruste,
beter niet:
in slaap wurgen hem de zachte gangen,
hij preekt uit het diep en donker,
en schreeuwt a en o en z,
slaat in op elke blanco blik.
Vang zijn hoofd op strijk langs zijn wenkbrauw.