De Gids. Jaargang 163

[p. 425]

Peter Theunynck
uit: De porseleinfabriek

Viktor Lazlo

Achter je sigaret zit je zelf
op te branden, zo mooi,
zo onomwonden door de tijd
aan handen, voeten vastgebonden.

Zoals koffie eetbaar op
den duur hanteerbaar wordt
je verleden, je neemt het,
draait het in je vingers rond.

Ouders gaven alles voor
een zoon, ontvingen jou.
Wat weten cellen
van een koningswens.

Zo moet je veertig worden
voor de tegendraadse tijd
van borsten, regels, man
en paard wordt ingelijfd.

Nu wolkt het woorden uit
het fluisterasfalt van je lippen,
dwarrelen de jongensdromen
in de herfst van je ogen.

Hoe dieper in je spiegel
dat ik kijk, hoe meer ik hoor
die Harry Belafonte zingen in
de onbewoondste plek in mij.

[p. 426]

Zimmer

Vele millennia had niets
op aarde handen, tot iemand
met zijn vinlob bessen pakte.
Aldus gebeurde het daarna.

De zwarte beer van Hearne zwom
open bek tot hij voldoende
eten voor een walvis had vergaard.
Zo komt er op de wereldzee

een bultrog op een achterpoot.
Ook afpassing loopt mank en
eeuwen lang. Een bot is maar

een samenraapsel van fosfaten,
tot iemand in de gaten krijgt
hoe ongenaakbaar het hem maakt.

[p. 427]

De puienklopper van Destelbergen

Kikkers bij bosjes,
hij haalde ze voorzichtig uit
de sparteltijd. Ze ademden nog
in de plastic emmer na.

De keuken sleep zijn messen.
Hij zei: ze hebben min of meer
dezelfde binnenkant als wij.
Hij goot er flessen over uit.

Ze zwollen op, ze werden
rond en rolden zo ver
ze konden van spaarboekjes
en staatsobligaties weg.

Veranderden in overdaad,
sterke adem, torteldames.
Maar helaas kleeft overal
een versheidsdatum aan.

Nu houdt zijn caravan
de winter met piepschuim in
bedwang. Met zijn melkpan
vangt hij afval in het restaurant.

[p. 428]

Cimabue

Op de natte kalklaag drukt hij hand om hand
het vette blad waarin hij gaten heeft gemaakt
om lucht te geven aan de tekening.

Dan strooit hij in de wonden puur pigment:
de kalk krijgt de gestipte i van Cimabue.
En zijn penseel maar danst van punt naar punt

tot de mens de taal van de mussen verstaat.
Kalk en kleur en water spannen samen tegen
dit gestolde lichaam. Tot Richter aan Reuters

verklaart zijn slag te hebben thuisgehaald.
Maar dan kom jij en met de gratie van een
Italiaanse weet je alles aan elkaar te praten.

[p. 429]

Moederloos

Een man van vijfenveertig
ontmoet de kettingzaag.
Houdt van zijn moeder
alleen de aambeien.

Slechts 's nachts, wanneer
hij slaapt, ontwaart hij
leven in de afgezette delen.

Dan staat ze op en laat hem
drinken aan de kraan.
De zoon, de zevenslaper

wordt het leven ingepraat.
Later, in de ochtendzon
leert hij niet langer
bij haar langs te gaan.