De Gids. Jaargang 163

[p. 406]

Willem Jan Otten
Drie gedichten
geschreven in het Gezellejaar 1999

Toegevouwen ben je een boomschorsgrauw,
eenmaal open onaanraakbaar glanzend
als de droom van Opa Otten tastend
met zijn vingertoppen langs de knopen
van zijn laatste koop: een Pers, stokoud.

Dagpauwoog, ik groet je gauw,
zoals je afreist van mijn mouw.
Ik ben het niet die scheppen kan
wat hem gewerd, ik hang aan jou,
het teerste - werd ik het ten einde trouw?

[p. 407]

 

De meeuwen zijn daar neergestreken

 

waar zij weten dat hun zandplaat is.

 

Zij staan nog in water araratwijs

 

en lichten wit op in de laatste zon

 

die onder de afwaartse wolken door schijnt.

 

Mijn turende schaduw verdrinkt in de geul

 

tussen meeuwen en knisperend wier. Daar plonst

 

uit een zwerm steeds een visdiefje neer,

 

zijn gekrijt verwaait naar het wad.

 

 

 

Uit even komt altijd geweld, ik tik.

 

Zodra ik het slot van beseffen in klik

 

staan de meeuwen op hun kerkvloer van zand.

 

Hun tijden zijn vol. De geul sijpelt leeg.

 

De zon is achter mij om in duinen gezakt.

 

 

 

Ik heb van eb te zijn, ik, ik,

 

en val het daglicht uit, ik loop

 

de schemering van weer mijn droogvalzinnen in,

 

mijn korstje eeuwigheid krab ik, en fluit.

[p. 408]

 

Hoe in augustus naast het gemaaide terrein

 

de desondanks grashalm korenaar kwam zijn,

 

een eenpersoons ter brood bestemde akker vol,

 

 

 

en richting Stortemelk woei aan een grote wind

 

de hele walvislengte van het eiland over

 

helemaal tot aan het verste eind van ons terrein,

 

 

 

zo neigde ik en wilde niets dan mede geven met

 

het benul dat alles wat ik desondanks beweer

 

in dit mijn ene uur, nooit niet allang te lezen lag,

 

 

 

wat ik al medegevende beweer zich reeds volbracht.