De Gids. Jaargang 163

[p. 399]

Huub Beurskens
Dezelfde blonde vrouw (als bij Rilke)

‘Alles is beloofd maar

noch door iemand of iets,

noch door niemand of niets,

ooit noch nooit,

alles is maar geloofd.’

Zo bepeinsde een man

van een halve eeuw oud zich

al wandelend dichterlijk in het licht

van een winterkoude struifkleurige lucht

boven een bosakker met preirot

en veegde zich met een zakdoek de neus

terwijl zijn blik almaar

voor hem uit liep als een hond

die steeds weer even stilstond

en omkeek als om zijn baas te vragen

waar het verderging.

De man vond dat je je zelfs niet kon indenken

dat alles in zich besloten was

en daarmee afgerond, gezien

er daarmee een buiten buiten alles bestond.

De aarde tolde door

met de koude grond waarop

de man nu zelf bleef staan en omkeek

als vormde hij, even willekeurig,

een paar met wie daar kwam,

ginder, in de brede, al oude boslaan,

onder takken, nat glinsterende spanten

van een tijdelijk uitgebroken

nachtelijk vriezend firmament.

[p. 400]

 

In gedachten verzonken was hij

 

gaandeweg verder vooruitgelopen.

 

Nu had hij haar op slag herkend

 

én zich verloren geweten

 

als naderde ze uit een later

 

waarin men verliest

 

naar wie men zich

 

nog één keer wendt.

 

 

 

Ze was nog steeds dezelfde blonde vrouw,

 

door dichters met mooie namen bezongen,

 

maar als door een god begeleid,

 

zo ingetogen, teer en zonder ongeduld.

 

 

 

De man durfde niet meer

 

dan dit dit ene moment te ontwaren

 

en sloeg, in verlatingsangst gehuld,

 

zijn jaskraag hoger op,

 

het oplossen beziend

 

van zijn uitademingen in de lucht.

 

Alleen zijn gehoor bleef achter,

 

gespitst op de weg, achter zijn rug,

 

van onherkenbaar

 

geworden bladeren zacht.

 

 

 

Wat moet zo'n man, die geen hond heeft

 

om een stok voor op te rapen

 

en die heel ver weg te werpen,

 

anders doen dan

 

veel te sentimenteel,

 

wanneer hij een hand voelt

 

die zijn wang dan even streelt,

 

terwijl hij een excuus verneemt

 

voor dat ze hem heeft laten wachten?

 

 

 

‘Zo in gedachten’

 

had ze maar wat achter

 

hem aangelopen,

 

‘geen deel’ gehad

 

aan alles

 

om haar heen.