De Gids. Jaargang 163

[p. 357]

Anton Korteweg

Niet doen!

Ik ben er in
geslaagd er uit
te zien of ik
niet iets ontvlucht
maar resoluut op
iets afga:

een doel of zo,
een bestemming.

En waar ook, wanneer,
of hoe ook gekleed
of bij wat voor weer,

men denkt al snel
die weet het wel
en hoopvol vraagt men
mij de weg -

die ik volstrekt niet ken
en daarom opgewekt wijs.

[p. 358]

Fluitend

Ik vind, elke dag heeft genoeg
aan zijn eigen kwaad. Wie zijn dag
niet mint, gaat mokkend ten onder.

Sta zo opgewekt mogelijk op dus,
poets je tanden, omhels je vrouw,
kam je haar, lach tegen de spiegel,
ontbijt met thee en een eitje.

Je begint dan vanzelf in de loop
van de ochtend een beetje te fluiten.
Dat doe je de hele dag door
met wisselende intensiteit.

Doe 's avonds als 's ochtends maar dan
met warm eten en een goed glas
- je haar hoef je niet eens te kammen -,
waarna met je vrouw naar bed.

Het fluiten neemt langzaam af dan
en houdt uiteindelijk op.

[p. 359]

Een man wordt ouder

Moe, zappend, lusteloos en onderuit, zie
ik ze zingen: pronte knotjes, glimmende
dassen, Veluwse kelen, dat we gezond
en vrolijk in de morgenstond gewekt,
stromen van zegen klaterend als plasregens
op onze hoofden neer ons flink
verkwikken weer. Die exultatische trompet,
trombone die potsierlijk rekt zich in
het bolle koper van een luchter, die
wat schutterige knaap in moedertrui,
met hoornen bril, achter het juichend orgel -
ik kan het nu weer hebben, ben ik bang.

[p. 360]

Die stick

Als je jong, ja
als je nog jong bent...

Maar van onnut en oud
als een stick in de hoek
van de hal van een huis,

meer precies: als die stick
van je zoon die de deur
met een klap achter zich,
in de hoek van de hal
van je welverzorgd huis,

draaf dan het veld weer op,
doe wat je lang al niet kan meer.