De Gids. Jaargang 161

[p. 793]

H.H. ter Balkt
In de stenenzaal

Wie zegt dan wel dat wij slim moeten zijn.
Waar staat dat eigenlijk geschreven.

Ik moest altijd zo lachen om de lachspiegels.
En de lachspiegels moesten altijd zo lachen om mij.

Denk maar niet dat het opgetekend staat
in het krokodyliet en enig ander gesteente.

Harten tikkelen luid aan de Loerhazenweg,
spookdeeltjes op zevenmijlslaarzen

doorschrijden de ruimte. Jij veranderde niet
adel in ossen, in azuriet olie en dril.

De hut van het liroconiet uit Cornwall
staat, van koper, alleen in zijn heuvel.

Zo vind je ook de hemelse landwegen
van het malachiet uit Siberië diep binnenin.

Ze zijn zoiets als de ziel. Leeghwaters
maalden de meren droog, instrueerden 't kwik

dat de goudader zocht. Jullie niet, stenen.
Jullie hoeden jullie klaarwakkere slaap.

Vreeswekkend kraakt de vloer; kalm,
aan houten kristalvormen, toont een ijlbode

[p. 794]

Middenvitrine in de Ovale Zaal

[p. 795]

 

zijn krachtige rode hart. Ja, het is mooi

 

te zien wat professor Tulp volbracht

 

 

 

in zijn anatomische les in Teylers Museum. Aan

 

de lancetten ontsnapt ijzer, koper, zilver

 

 

 

sla jullie mantels en pijen, jullie aardlagen

 

ver van het kwik stevig om jullie heen.