De Gids. Jaargang 158

[p. 643]

William Carlos Williams
Gedichten

De handeling

Daar stonden de rozen, in de regen.
Snij ze toch niet af, vroeg ik.

Ze blijven niet, zei ze.

Maar ze zijn zo mooi

waar ze zijn.

Ach, mooi waren we allemaal eens,

zei ze

en sneed ze af en gaf ze me

in de hand.

Even dit

Ik heb
de pruimen
uit de koelkast
opgegeten

die je
vast had
willen bewaren
voor het ontbijt

Het spijt me
ze waren heerlijk
zo zoet
en zo koud

[p. 644]

El Hombre

Het is een vreemde moed
die je me geeft, oude ster:

alleen schijnen bij zonsopkomst
waar je niets toe bijdraagt!

Volledige destructie

Het was een ijzige dag.
We begroeven de kat,
namen toen haar mand
en staken die in brand

in de achtertuin.
De vlooien die ontkwamen
aan aarde en vuur
stierven van de kou.

[p. 645]

Een soort lied

Laat de slang wachten onder
haar groen
en het schrijven
van woorden traag en snel zijn, fel
in het toeslaan, stil in het wachten,
slapeloos.

- om de mensen en de stenen
te verzoenen in de metafoor.
Componeer. (Geen ideeën
dan in dingen) Vind uit!
Steenbreek is mijn bloem, ze splijt
rotsen.

Die puristen

Heerlijk! al dat geëssentieel,
als een oester zonder schelp,
fris en zacht van smaak, om op te
slokken, om op te bijten en op te slokken.

Of nog beter, een brein zonder
schedel. Ik weet nog hoe iemand
tijdens onze snijles er een
van driehoog liet neerkomen op
een orgelman in Pine Street.

[p. 646]

Mussen tussen dorre bladeren

De mussen
bij de ijzeren hekpaal
nauwelijks te zien

door de dorre bladeren
waar ze half
onder schuil gaan -

ze warrelen de bladeren
op - vechten
en tjilpen

schel
zoeken
en

pikken het scherpe
zand voor
een goede vertering

en liefde's
duistere en onverzadigbare
eetlust

[p. 647]

De boslijster

mazzelaar het is niet te laat
de boslijster
vliegt mijn tuin in

voordat het sneeuwt
en kijkt zwijgend naar me zonder
te bewegen

zijn gespikkelde borst reflecteert
tragische winter-
overdenkingen liefde mijn eigenste

[p. 648]

De modaliteit

Een verkreukeld stuk
pakpapier
ongeveer zo groot

en schijnbaar zo massief
als een mens
rolde langzaam

in de wind om
en om door
de straat toen

er een auto overheen
reed en
het helemaal in elkaar

drukte. Anders
dan een mens kwam het overeind
om opnieuw weer

om en om
te rollen
in de wind.

[p. 649]

Gedicht

Toen de kat
boven over
de jamkast

klom
eerst de rechter
voorpoot

daarna de achterste
behoedzaam
neerzette

in de diepte van
de lege
bloempot

[p. 650]

Volmaaktheid

O mooie appel!

prachtig en volledig

rot,

rondom amper aangetast -

misschien een beetje

geschrompeld bovenop maar daarvan

afgezien volmaakt

in alle opzichten! O mooie

appel! wat een

diep en overal bruin

overdekt die

ongedeerde buitenkant! Niemand

die je beroerd heeft

sinds ik een maand geleden je

op de leuning van de veranda legde

om te rijpen.

Niemand. Niemand!

[p. 651]

Tedere repliek

Dit zijn van die dagen dat ik wil
stoppen met mijn baan om mee te doen
met de oude man die ik eens
op de kade van Villefranche
op slakdolf zag vissen,
met een gevorkte stok,
in het ondiepe water -

Ik weet

wat anders voor je, zei ze, om iets
mee aan te vangen, in de lente,
heel eenvoudig, als je
zou willen. Maar dat wil je zeker
niet, toch?

vertaling Huub Beurskens